baxmayaraq, artıq bir saata yaxın idi ki, bu daşların izine düşmüşdük. Meşenin sıx ağaclı hissesini keçerken, Minare xanım geriye qayıtmaq istediyini söylese de, men israr etdim. Nedense emin idim ki, biz istediyimizi tapa bileceyik, lakin az sonra iz yox oldu ve qarşımıza çıxan derin bir çuxur, meni de ümidsizleşdirdi.
- Bu, çuxur işlerimizi korladı. – kenarda yere yıxılmış o qeder de kiçik olmayan bir ağacın üstünde oturdum – Bele getse, geceni burada keçiresi olacağıq.
- Niye? – Minare xanım teeccüble soruşdu – Meger qayıda bilmerik?
- Qayıda bilerik, amma eziyyetimize heyfim gelir.
- Bes, ne edek? – o, yanımda eyleşdi – Çuxurun kenarlarını diqqetle yoxladıq. Her yere baxdıq, amma heç ne yoxdur.
- Haqlısınız… – razılaşmağa mecbur idim – Belke de iz var, sadece biz tapa bilmirik. Hava işıqlaşan kimi her şey aydın olacaq.
- Nicat bey, meni sehv başa düşmeyin, amma men geceni burada qala bilmerem. Men çox qorxuram. – onun sesi titreyirdi – İlk defedir meşeye gelmişem. Onsuz da qaranlıqdan qorxanam. Üstelik de buranın vahimesi… Vehşi bir heyvan her an qarşımıza çıxa biler. Üstümüzde ise, fenerden başqa heç ne yoxdur. Ne ise baş verse, özümüzü qoruya bilmeyeceyik. Qaçmaq da mümkün olmayacaq, çünki kendden çox uzaqlaşmışıq. Gelin, ne qeder ki, gec deyil, qayıdaq… Sabah seher gelib baxarsınız. Hem de işıqlı havada izi daha rahat tapa bilersiniz.
- Sabah üçün menim başqa planlarım var. – asta sesle dedim – Axı, neye göre bele olmalı idi?! – esebilikle ayağa qalxdım – Niye bu lenete gelmiş çuxur bizim qarşımızı kesdi?! Men az qala adım qeder emin idim ki, bu iz, bizi axtardığımız yere aparacaq.
Minare xanım heç bir söz demedi ve men onu tek qoyub, çuxura teref getdim. Az sonra, qadın da mene yaxınlaşdı.
- Belke izin davamı, bu çalanın içinden keçir? – qadın çaresiz halda soruşdu – Yeni ola biler ki, diger daşlar onun içinde basdırılıb. Yox, amma ele olsaydı, çuxurdan sonra, o iz davam ederdi.
- Bir deqiqe, – çevrilib Minare xanıma baxdım – siz ne dediniz?
-

<< 1 ... 8 9 [10] 11 12 ... 14 >>