Bu gün men, bir daha bunun şahidi olmuşdum. İndi yolun yarısından çoxunu geride qoymağımıza baxmayaraq, mene ele gelirdi ki, sanki uzun zamandır yola çıxmışıq. Süleymangi­lin evindeki dözülmez başağrım ise, yeniden şiddetlenmeye başlamışdı. Özümü o qeder de yaxşı hiss etmirdim. Hetta yorğunluğum o hedde çatmışdı ki, qaranlıq meşede uzaqdan görünen işıq bele nezerimden yayınmışdı. Minare xanım qolumdan tutub, elimdeki feneri bir qeder aşağı salanda da, ilk önce ne baş verdiyini anlamadım. Ancaq qadın asta sesle menden, qarşıya baxmağımı isteyende, gördüklerim meni dehşete getirdi ve celd şekilde işığı söndürdüm. Elinde fener olan bir şexs, bize yaxınlaşırdı…
Minare xanım arxama keçib gizlense de, men ne edeceyimi bilmirdim. Tehlüke bizi çox pis ve kömeksiz olduğumuz meqamda haqladığından, ilk defe idi ki, bu qeder heyecan keçirdiyimi hiss etmeye başlamışdım. Ancaq, daha çox Minare xanımdan nigaran idim. O, qolumdan berk yapışmışdı deye, qadının nece titrediyini hiss edirdim. Minare xanım özü de her şeyi çox gözel anlayırdı. Eger bizim buraya gelmeyimiz, doğrudan da yaxınlaşan o insanın eleyhine idise, onda gecenin bu zülmetinde, bizi heç kim ve heç ne xilas ede bilmeyecekdi. Ona göre de burada dayanıb, o insanı gözlemek ağılsızlıq olardı. Çünki o, elimizdeki fener sayesinde bizim yerimizi teyin ede bilmişdi. Odur ki, getdikce bize daha da yaxınlaşırdı. Ayağının altında sınan ağac budaqları ve etrafa yayılan tükürpedici xışıltı, meşenin derin ve qorxunc sükutunda olduqca vahimeli seslenirdi. O, sesini çıxarmadan bize doğru gelirdi. Sanki, hemin şexs özü de qorxurdu, çünki addımlarını çox ehtiyatla atdığı görünürdü. Nehayet o, asta süretle istediyi yere çatdı ve feneri bizim bayaq dayandığı­mız hisseye salıb, etrafa gezdirmeye başladı. Biz ise buna qeder artıq oradan uzaqlaşaraq, kenardakı ağacların arxasına gizlenmeye macal tapmışdıq. Bu an, qaranlıqda çetinlikle de olsa, hemin insanın siluetini görüb, Minare xanıma baxdım. Qadın sakitce başını terpetdi ve men

[1] 2 3 ... 12 >>