gizlendiyim yerden çıxaraq feneri yandırıb, işığı uzaqdan hemin namelum şexsin üzerine saldım…
- Siz niye bura qayıtdınız? – yaxınlaşaraq soruşdum – Ne ise olub?
- Bes, siz niye meni gören kimi gizlendiniz? – Süleyman işığı üzüme salıb, güldü – Yox, heç ne olmayıb. Sadece sizden nigaran qaldım.
Az önce keçirdiyim heyecanla müqayisede ehvalım bir qeder yaxşı olsa da, bizi qorxutduğu üçün Süleymana berk acıqlanmışdım, amma bunu birüze vermek istemirdim. Odur ki, söhbeti bu mecraya istiqametlendirmemek üçün yol boyu da bu mesele haqda söz salmamağa çalışdım.
- Sizden ayrılandan sonra, meşenin geldiyimiz girişinde gözlemeye başladım. – Süleyman artıq evinin hendeverinde olanda dedi – Xeyli gözledim. Doğrudan da sizden nigaran idim. Gelmediyinizi görende de lap narahat oldum. Sonra eve qayıdıb fener götürdüm ve meşeye qayıtmağı qerara aldım… Buraları az-çox tanıyıram. Yad insan üçün bu meşede azmaq o qeder de gözlenilmez bir hal deyil. – kişi heyet qapısının kandarında dayanıb qapının çerçivesine söykenmişdi – Bu meşe siz tesevvür etdiyinizden de tehlükelidir. Bilmirem, ne meqsedle meşeni tek gezmeye qerar verdiniz, amma Nicat bey, size bir qardaş kimi meslehet verirem. Bu günkü hereketinizi bir daha tekrarlamayın…
Süleymanın sözlerinde ne qeder heqiqet olduğunu ona bildirmek isteyirdim, amma anlayırdım ki, eminliyimin sebebini açıqlamaqda çetinlik çekeceyem. Ona göre de sadece teşekkür ederek, meslehetinin menim üçün çox önemli olduğunu deyib, ondan ayrıldıq.
Minare xanımgilin evine çatanda, yaxınlıqdakı qonşunun açıq heyet qapısı diqqetimi çekdi. Eslinde men bu işi sabah üçün planlaşdırmışdım, amma bu günkü hadiselerin inkişafı, mene artıq vaxt itirmeyin gereksiz olduğunu aşılayırdı. Cibimdeki bloknotu çıxarıb, günorta Lalenin ora yazdığı sonuncu cümleye bir daha baxdım: "…atam mamanı döymüşdü. Biz de qonşuya getmişdik.” Bu cümle bir şeyi isbat edirdi: demek ki, Mahirenin yaxınlıq etdiyi qonşusu olub.
- İsteyirsiz, siz daha eve gedin. – Minare xanıma baxaraq

<< 1 [2] 3 4 ... 12 >>