hadiseleri anama danışmaq istesem de, onu da evde tapmadım. Hamam otağına keçib yuyunduqdan sonra, metbexe daxil oldum. "Kaş ki, anamın bize gösterdiyi bu qayğının heç olmasa yarısını, gelecek heyat yoldaşımdan da göre bileydim” – deye gülümseyerek, süfresi hazırlanmış masanın arxasına keçdim. Yarım saat sonra ev telefonu ile Sebuhigilin evine zeng etsem de, dostumun heyat yoldaşı Revane, Sebuhinin evde olmadığını dedi. Vaxt itirmeden kend yoluna çıxdım ve qarşıma çıxacaq ilk avtomobili gözlemeye başladım. Ağ rengli "Jiquli” uzaqdan mene doğru yaxınlaşanda, ilk önce diqqetimi celb edecek bir hal yaşanmadı ve yaxınlaşan avtomobil düz qarşımda dayandı.
- Revane dedi ki, zeng vurub meni axtarmısan. – men maşına eyleşerken, Sebuhi onu yeniden işe saldı – O, desteyi yerine qoyan kimi, men eve girdim. Derhal sizin eve zeng eledim, amma cavab veren olmadı.
- Tenbel Murad… – deyib gülümsedim – Tenbellikde meni keçib…
- Murad evde idi?
- He, yatırdı… Yüz faiz telefon zengini eşidib, amma qalxmayıb.
- Ele sen de onun tayısan. O qeder olub ki, derse gedende qapınızı döymüşem, – Sebuhi mene baxmadan danışırdı – amma Elmira xala deyib ki, "Oğlum tek get, Nicatı yuxudan qaldıra bilmedim.”
- Çox olub, he? – gülerek dostuma baxdım.
- Çox… Heddinden artıq çox…
- Düz deyirsen… Bu, menim en pis xüsusiyyetim idi. Meni universitet deyişdi.
- Deyişdi? – Sebuhi qehqehe çekdi – Nece? Bir anda möcüze baş verdi?
- Yox, möcüze niye?! – çiynimi çekdim – Mekteble universitet bir deyil, axı… Universitet insandan daha çox mesuliyyet teleb edir. Mekteb tehsili de çox vacibdir, amma ferq az deyil.
- He, haqlısan. Biz hara gedirik? – Sebuhi qefilfen söhbeti deyişdi.
- T. kendine… – dostumun üzüne baxdım. Onun ehvalı deyişmişdi. "Lenet şeytana, axı niye men onunla universitet haqda danışdım?!” – deye özümü danladım.
Sebuhi atasını heyatının en pis çağında itirmişdi. Elleddin dayı vefat edende, Sebuhi onuncu sinifde oxuyurdu. Her ikimiz atasız idik, amma menim anam işleyirdi deye,

<< 1 ... 5 6 [7] 8 9 ... 12 >>