soruşacaqdım… Eslinde senden de soruşa bilerem… Faiq hele de orada yaşayır?… Hm, ele onu soruşacaqdım, çox sağ ol… Anana menden salam deyersen… Çox sağ ol, qızım… Sağ ol… – qadın desteyi asıb, narahat bir şekilde ketilin üstünde oturdu – Deyir ki, hele de orada yaşayır.
- Yeqin ki, evvelki evinizin telefon nömresini xatırlayırsınız?!
- Xatırlayıram. – qadın bu sözü aramla dedi – Xatırlayıram, amma zeng vura bilmerem. Faiqin artıq yeni heyatı, öz ailesi var… Biz ayrılandan sonra, hele de üz-üze gelib, bir kelme kesmemişik. Ona göre bacarmaram.
- Sizi anlayıram. Onda mecburam ki, ele birbaşa Faiqin evine gedim.
- İstemezdim size eziyyet verim…
- Yox, eziyyet deyil. Onsuz da onunla görüşmek üçün evine gedecekdim… – bunu deyib, dehlize teref addımladım – Amma siz de bizimle gelmelisiniz.
- Nicat bey, ele indice zeng etmeye razı olmadım. – qadın teeccüble dedi – Onun evinde ne işim var?!
- Bes, biz evin yolunu nece tapaq? – izah etmeye mecbur oldum – Evine girmeyiniz vacib deyil, Minare xanım. Maşında gözleyersiniz…
Qadın heç bir söz demeyib, razılaşdı ve biz Sebuhi ile birlikde V. kendine yola düşdük.
Faiqin menzili gözel alaqapısı ile ferqlenirdi. Minare xanım, darvazanın renginin deyişildiyini dese de, naxışlardan onu derhal tanımışdı. Qadının dediyine göre, bu naxışı Faiqle birlikde beyenmişdiler. Ümumiyyetle Faiqin ve ya onun yeni heyat yoldaşının eve qarşı çox seliqeli olmaması derhal nezere çarpırdı. Buna sübut olaraq, qapını döyerken diqqetimi celb eden daha bir nüansla rastlaşdım. Alaqapı demek olar ki, kend yolunun toz-torpağı ile örtülmüşdü. Sanki bu evde heç kim yaşamırdı. Qapını döyerken, bu fikrim daha da qetileşirdi, çünki men israrla isteyime çatmaq istesem de, eks teref çağırışıma cavab vermirdi. Minare xanım avtomobilden düşüb, mene yaxınlaşanda, men artıq geriye qayıtmağa hazırlaşırdım.
- Çox teessüf… – meyus şekilde qadına baxdım – Her halda evde heç kes yoxdur.
- Ola biler, sesi eşitmirler. – Minare xanım sanki çıxış yolunun ne olduğunu

<< 1 ... 10 11 [12] 13 14 >>