yer deyil.
- Bilirem, – qız narahat oldu – amma incimeyin. Sizi eve devet ede bilmerem.
- Anladım. Yeqin teksiniz.
- Beli…
- Teessüf… Çox isterdim ki, ananızla danışım.
- Onda sabah gelin. Anam evde olacaq.
- Menim çox az vaxtım var. Bu gün qayıtmalıyam.
- Eslinde men de size kömek ede bilerem. – o, sevincek halda ilk defe qapını üzüme tam şekilde açdı – Bu küçenin sağ terefinden avtomobil yoluna teref gedin, qarşınıza yanacaqdoldur­ma menteqesi çıxacaq. Onun yanında gözleyin, men de gelirem.
Qız bunu söyleyib, qapını örtdü. Men ise üzümü çevirerken, onun qaçaraq eve girmesini aydınca eşitdim. Yanacaqdoldurma menteqesi hemin ünvandan on beş deqiqelik mesafede idi. Yarım saat vaxt itirdikden sonra, nehayet, qızın eks terefdeki aptekin qarşısından meni el işaresi ile çağırdığını gördüb, ona teref getdim.
- Qonşumuz da menimle gelirdi deye, size yaxınlaşa bilmedim… – qız gülümseyerek saçını çiynine atdı – Biz menteqenin arxa terefinden keçdik. Ona göre, bizi görmediniz. Qonşumuzu yola salana qeder de, dayanacaqda vaxt itirdim. Çox gözletmedim ki?
- Yox, narahat olmayın…
Qızın mene dedikleri, sadece gecikmesine sebeb olaraq söylediyi adi yalanlardan idi, çünki men onun simasına baxarken her şeyi anlamışdım. O, üz-gözünü bezemek üçün o qeder de az vaxt serf etmemişdi…
- Buralar çox gözeldir… – yaxınlıqdakı parkın gireceyinde dedim – Deyesen, görüş teyin etmekde tecrübeniz az deyil?!
- Men sizle görüş teyin etmedim. – o, bir qeder incidi – Sadece kömeye ehtiyacınız olduğunu gördüm. İsteseniz gede de bilerem. Ne men sizi tanıyıram, ne de siz meni…
- Yox, getmek lazım deyil. Adınız nedir?
- Leman.
- Artıq, men sizi tanıyıram. – gülümseyerek skamyada eyleşdim – Menim de adım Nicatdır. Gelin, eyleşin…
- Doğrudan, siz bizim aileni hardan tanıyırsız? – qız yanımda oturdu – Anamı, ünvanımızı…?
- Bu gün seher size "Telefon qovşağı”ndan zeng edib, ünvan istemişdiler?
- Anladım… – Leman gülerek, özünü skamyanın söykeneceyine atdı – Axı, bu cür vacib meselelerde

<< 1 ... 4 5 [6] 7 8 ... 14 >>