Ehatemde dolanan yorğunluq, yuxunu eynime paltar kimi geydirirdi. Ne ise düşünmeyin bele ehemiyyeti qalmamışdı. Amma otağın sakit qaranlığında, anladığım ve qebul etdiyim bir heqiqet var idi: Sabah her şeye son qoyulacaqdı…
Ele hemin sabah, anamın sesi ile evimize doldu.
- Burada niye yatmısan? – meni oyatdıqdan sonra, yanımdakı qoltuqda eyleşdi – Gece gec geldin?
- He… Siz yatırdınız. – üzerimdeki örtüyü kenara atdım – Oyatmaq istemedim.
- Kaş, oyadaydın, süfreni sene özüm açardım. Metbexi yaman güne salmısan. – anam gülümsedi – Qalx ayağa. Sebuhi gelib. Heyetde seni gözleyir. Deyir gece zeng vurub demisen ki, seher saat onda bizde ol.
Sebuhiye zeng etdiyimi xatırladım, amma onunla ne haqqında danışdığımı, yaddaşımla köhne sandıq kimi davransam da, xatırlaya bilmedim. Anam "Bakı yalanımı” sakitlikle qebul etse de, nedense doğum günü haqqında bir kelme bele soruşmadı. Odur ki, yuyunduqdan sonra, bir stekan da çay içib, olanları anama danışmağa macal tapmadan, evden çıxdım.
Sebuhi gece baş tutmuş dialoqumuzu mene danışanda, gülmekden özümü saxlaya bilmirdim.
- Hele telefonu qapatmamışdan evvel dedin ki, – dostum gülerek üzüme baxdı – dedin ki, Sebuhi, Mahireni tapmışam. Seher vaxtında bize gelsen, seni onunla tanış edecem.
Bu sözüm yadıma düşdü ve ürekden güldüm. Hetta dostum bele yalan danışdığımı anlamışdı. Sebuhi Minarexanımgilin menziline qeder deyib-güldü ve sanki xebersiz şekilde bu gün üzerimde olan ağır stress yükünün bir hissesini öz çiyinlerine götürdü.
Minare xanım bizi heyetde qarşılayanda, dostum bu defe de maşında gözleyeceyini dedi ve biz eve daxil olduq. Qadın her zaman göründüyü kimi deyildi. Masaya çay getirerken bele, elinin titrediyi aşkar şekilde nezere çarpırdı. Tebii ki, bu yaşantılardan sonra bele bir günde insanın daxili heyecanını gizletmeyi bacarması, ondan çox nadir hallarda tesadüf edilen böyük bir irade, eyni zamanda da daxili sarsılmaz bir güc teleb edir.
- Bir qeder fikirli görünürsünüz. – qadın qarşımdakı divanda eyleşdi –

<< 1 ... 8 9 [10] 11 12 ... 14 >>