tereddüd içerisinde ne ise demek isteyirdi, lakin bacarmırdı. Qadın bir daha mene baxdı, sonra yene üzünü çevirdi. Nehayet, üçüncü cehdde men onun simasında müeyyen qeder qetilik olduğunu hiss etdim.
- O, exlaqsız qadın deyildi… – Ziver xala qefilden asta sesle dedi…
- Kim? – qaşlarımı çatıb, eyni ses tonu ile soruşdum.
- Gel içeri, oğlum…
Heyete daxil olarken, keçen gün onun meni buradan nece qovduğu gözümün önüne geldi. Kiçik qız yene heyetde idi ve bu defe qumla oynayırdı. Deyesen, palçıqdan gelincik düzeldirdi, amma meni gören kimi bir anda ayağa qalxıb, çirkli ellerini donunun eteyine sildi. Qadın ise, ilk görüşümüzde etdiyi kimi, bu defe de evin kenarındakı plastik stullardan ikisini götürüb, mene teref addımladı. Yaxınlaşıb, onların her ikisini qadının elinden aldım ve Ziver xalanın isteyi ile stulları tut ağacının altına qoydum.
- O gün deyesen, çox xetrine deydim… – qarşımda eyleşen kimi, qadın günahını boynuna aldı – Yaşlanmışam, ay oğul… Ele bil, uşaq kimi olmuşam. Adi şeyler bele ele hemin an, meni hövseleden çıxarır, fikrimi doğru şekilde çatdırmağı bacarmıram. Herden mene ele gelir ki, bu balaca qız, – deyib, nevesine işare etdi – düzgün qerar vermekde, menden daha bacarıqlıdır. Ona göre de, eger seninle çox kobud davranmışdımsa, meni bağışla, oğlum…
- Üzr istemek lazım deyil. – qadın bu defe gözüme çox nurlu görünürdü – Hem de siz menden böyüksünüz. Sehv etseniz bele, üzr istemeyin.
- Mahire yaşayır? – Ziver xala qefilden pıçıldadı.
- Bilmirem. – eyni terzde cavab verdim – Daha doğrusu, öyrenmeye imkan olmadı. Yardım etmek iqtidarında olan insanlar, nedense boyun qaçırdılar.
- Bilirem, meni nezerde tutursan, – hemsöhbetim, ne demek istediyimi anladı – amma inan ki, sen gedenden, menim gözüme yuxu getmir. Senin sonuncu sözlerini yadımdan çıxara bilmirem. Mene dedin ki, "…En yaxın qonşunuza növbeti defe olsa bele yardım etmek istemirsiniz.” – o, derinden ah çekib, bir neçe saniye susdu – Eslinde men heç birinci defe de ona yardım ede

<< 1 2 [3] 4 5 ... 10 >>