behs etdi ve men sözarası, Mahirenin Mahir adlı qardaşının olduğunu öyrendim. Ancaq onunla ünsiyyete girmeye ehtiyac qalmadı. Mahir hebsxana heyatı yaşamışdı deye, hetta Lale de, bu adlı dayısının olduğunu bilmirdi. Mahire xecalet çekdiyinden, onun varlığını qızından gizledirmiş. Ona göre de, Mahirin bütün bu yaşananlardan xebersiz olduğunu nezere alıb, onu axtarmağa lüzum görmedim ve Bakıya getmeyimin ele bir xeyirinin olmadığını anladım. – bir neçe saniye ara verib, davam etdim – Ertesi gün ise, uğursuz bir gün kimi yadda qaldı. Keçmiş heyat yoldaşınız Faiqle görüşmek istesem de, onun intihar etdiyi melum oldu. Daha sonra kendinize qayıdanda, sizin MirHemidle görüşmeyinizi istedim, lakin razılaşmadınız. Bele olan halda, daha elimden heç bir iş gelmediyini anladım ve öz kendimize qayıtmaq qerarına geldim. Doğrudan da, o hissleri yaşamaq çox çetin idi. Çünki men, nedense heddinden artıq emin idim ki, bu işin öhdesinden gele bileceyem. Baş verenlere göre ise, mene sadece teessüflenmek qaldı…
- Bes, sonra ne baş verdi? – qadın, marağını gizletmedi – Niye qayıtdınız?
- Teessüflendiyimi, ümumiyyetle son günlerde yaşadıqlarımı, qarşılaşdığım uğursuzluğu Sebuhiye danışanda, hele evinizin hendeverinde idik. Beş-on deqiqe Sebuhi ile söhbet etdim ve artıq eve qayıtmaq istediyimiz vaxt, dostum menden, bayaqdan arxadan bize baxan qadının kim olduğunu soruşdu. Çevrildim baxdım…
- Kim idi?
- Ziver xala… – deye hemin an cavab verdim – Qadın gözlerini mene zillemişdi. Maşından çıxıb ona doğru yaxınlaşdım. O ise, salamımı bele almadan, qefilden sadece "O, exlaqsız qadın deyildi” – söylemekle kifayetlendi.
- Anlamadım, kim?
- Siz, Mahirenin Nerimanı başqa biri ile aldatdığını bilirdiniz?
- Yox, – Minare xanım heyretlendi – amma…
Qadın sözünü kesib, bir qeder susdu ve gözlerini menden çekdi. Sanki ne ise xatırlamağa çalışırdı.
- Neriman bir defe söylemişdi ki… – Minare xanım aramla dedi – "Mahire meni atıb getdi”… İndi yadıma düşür. O, mene bele bir söz demişdi, amma men

<< 1 ... 4 5 [6] 7 8 ... 14 >>