Sona deniz qırağında gezmeyi çox severdi. Suallarına cavab tapa
bilmeyende, çetinliyi olanda deniz qırağına geler, düşünerdi. Bu gün de
cavab tapa bilmediyi sualları var idi ve o, yene de deniz qırağına
gelerek derin düşüncelere qerq olmuşdu. Çox sevdiyi Anardan gözlemediyi
zerbeni almışdı. Sona ile Anar bir-birilerini sevirdiler. Valideynleri
de bundan xeberdar idi. Ancaq Anarın anası Xalide xanım heç cüre oğlunun
Sona ile aile heyatı qurmasını istemirdi. Öz bacısı qızı Heceri gelini
kimi görmek isteyirdi. Anarla Sonanı ayıracağını özüne söz vermişdi.

İki gün evvel:

Anar Sonaya zeng ederek tecili görüşmek istediyini bildirdi ve
zengi sonlandırdı. Sona razılaşaraq görüş yerine getdi. Sonanın içinde
qeribe bir hiss var idi. Ancaq bu hissin ne olduğunu anlaya bilmirdi,
çox qorxurdu. Artıq görüş yerine çatan Sona heyecanla Anarın ona ne
deyeceyini gözleyirdi.

- Anar, artıq 5 deqiqedir susursan. Meni niye tecili çağırdın? Ne olub?

- Mene diqqetle qulaq asmağını isteyirem. Meni dinle ve heç ne
deme, xahiş edirem. Bu qerarı vermek mene çetin oldu. Artıq bacarmıram,
Sona. Bilirem sene de çetindi. Anam senin ailen haqqında maraqlanıb.
Seni öz gelini kimi görmek istemir. Meni bağışla, ancaq men bunu
demeliyem. Kübra xala ile Qalib emi senin doğma valideynlerin deyiller.
Anamla danışmağa çalışdım ancaq mene qulaq asmadı. Bağışla meni, Sona!

- Anar, sen ne danışırsan? Nece yeni menim doğma valideynlerim deyiller? Men.. men. İnanmıram. Bu yalandı.

- İnanmırsansa soruş, Sona. Anam yalançı deyil. Heç neyi
uydurmur. Bu bizim son görüşümüzdü, indi ise men getmeliyem, işden icaze
almışdım.

Bütün yolu düşünerek Sona eve çatmışdı. Otağında ağlayırdı ve
ağlaya-ağlaya yuxuya getmişdi. Telefonuna gelen zeng onu oyadır.
Gözlerini ovuşduraraq telefona cavab verir:

- Alo, eşidirem.

- Sen ele bilirdin menim gelinim olacaqsan? Bilinmir anan kimdi,
atan kimdi. Oğlumu aldada bilmedin. Bir de seni oğlumla görmeyim.

[1] 2 3 >>