oxuyurdum, elaçı idim. Olimpiadalarda yüksek yer tuturdum. Şeirler yazır, rayon qezetinde meqalelerim çap olunurdu. Mektebi de ilin en yaxşı şagirdi fexri diplomu ile bitirdim. İlk önce hüquqşünas olmaq arzusunda idim, dayım icaze vermemişdi ki, haqqla işlesen yox olacaqsan. Nece ki, dayımın qazdan boğulmasının ölümüne sebeb olması, adi bir hadise kimi gösterilmesi

bunun canlı sübutu idi. Sonra hekim olmağa heveslendim. Anam ise tek qız olduğum üçün meni uzaqlara buraxa bilmeyeceyini deyib, bu hevesimden dönderdi. İstemeden

de olsa senedlerimi müellimlik ixtisasına verdim. Rayonumuza yaxın bir bölgenin universitetini yazdım

ve ele oraya da qebul olundum. Riyaziyyat-informatika ixtisası üzre tehsil alacaqdım. Anamın sevincinin heddi-hüdudu yox idi. Atam ise haqqı olmadığı halda, menim

hekim olmağımı istemişdi, eşidende buna çox esebileşdi.

Bunları mene demek çox ağır olsa da, yazıram. Atam o derecede esebi insan idi ki, hamı onu deli kimi tanıyırdı. Ve onun qızı olduğum üçün utanırdım. Meni harda görse pert edir, qardaşımı yaşıdlarının yanında alçaldırdı. Nifret edirdik ona…

Men artıq telebe idim. Qrupda 22 telebe idik. Heresi bir rayondan gelmişdi. O qeder utancaq idim ki, heç kimle işim olmazdı. Hamı gözlerimin gözel ve menalı olduğunu deyerdi. 17 yaşım vardı, heyatımda heç vaxt sevgi haqqında düşünmemişdim. İçine qapanıq bir qız idim,

daima derslerimi fikirleşirdim. Bir gün dediler ki, narkotika ile mübarizeye qarşı telebeler arasında diskussiya olacaq. Her qrupdan bir nefer seçilirdi. Bizim qrupdan men getmeli oldum. Söhbetler aparıldı, telefon ve saatımı götürmeyi unutmuşdum. Saatı bilmek isteyirdim,

arxaya dönüb coğrafiya ixtisasından bir oğlandan saatı soruşdum, bu da utancaq bir oğlan idi. Saatı soruşmaqda meqsedimin onunla tanışlıq olduğunu düşünüb. Meni acılayaraq: "bilmirem, saatım işlemir”- dedi. Bu cavaba çox esebileşdim, "adam kimi cavab vere bilerdin” deyib

öne doğru çevrildim. Her şey o gün başlamışdı, nifretden sevgiye

<< 1 2 [3] 4 >>