Onunla birlikde işlemeye başladıq.

Bu menim üçün xoş olmasa da, mecbur idim. Her ne olurdusa anasına danışırdı. Yolda yediyim konfete qeder anasına deyirdi. Eve günortadan keçmiş gelirdim, hamısı yemeyi yeyib mene saxlamırdılar. Qazanın dibinde yeyilmiş-atılmalı olan yemek qırıntıları olurdu. Hamısına nifret edirim. Men bunları haqq edecek heç bir şey etmemişdim.

Atam bizim ev nömresini tapmışdı, arada zeng edirdi. Anamdan danışıb onu tehqir edirdi. Evdekiler yanımda olanda özümü sındırmamaq üçün salam-sağol edirdim.

Tek olanda zeng etdi, menden el çekmeyini, meni axtarmamağını dedim. Son sözüm bu oldu ki, ata, kaş senin narkoman oğlun, pozğun qızın-arvadın olaydı, adam içine başı dik çıxa bilmemeyin ne olduğunu anlayardın. Meni kimi üzüqara olardın, men senden utanıram. O, zeng edende eseblerim korlanırdı, özümle danışıb taleyime ağlayırdım.

Bu minvalla derse gedir, günorta tez balalarımın yanına qaçırdım. Hamıdan uzaq idim, heç kimle münasibetim yox idi. Noyabr ayı oldu, artıq müellimeler arasında söz-söhbetler eşitmeye başladım. Baldızım boşanmış qadın idi, geyiminde ölçü gözlemirdi, rayon yerinde boşanmış qadın her bir addımına diqqet etmeli idi. Bir müellim vardı,

cavan oğlan idi, evli olduğunu da bilirdim, çünki yoldaşı da bizimle müellime işleyirdi. Mektebde bu oğlanla Arzunun adını hallandırırdılar. Heç kime heç ne demedim.

Deseydim bele qaynanam meni günahlandıracaqdı, şer atırsan deyecekdi...



Ardı var...

<< 1 2 [3]