…Yoldaşım menimle pis reftar edirdi, uşaqlar da bundan psixoloji travma alırdılar. Meni döyende qorxub ağlayır, gece ise yuxuda qışqırıb oyanırdılar. Nihata deyirdim ki, heç olmasa uşaqlarımın yanında döyme, çox qorxurlar. Her payızda güc-bela ile oğlumu müaliceye aparırdım.

Söz-söhbet alemi götürürdü. Nenesi qızımın başına

o qeder vurmuşdu ki, qızımın gözünde çeplik yaranmışdı. Bunu hekime aparanda demişdi. Artıq qızımı da müalice

etdirmeli idim, anam maraqlanmışdı İranda yaxşı hekim vardı, ora aparmaq isteyirdim. Yay vaxtı idi, anamgile gedirdik. Maaş kartım qaynatamda idi, pulu çekir mene

bir qara qepik de vermirdiler. Rayona gedende uşaqları

müayineye aparacaqdım, mene pul lazım olduğuna heç kim fikir vermedi. Yene yazıq anam eletdirecek deye fikirleşirdiler. Evden çıxanda stoldan maaş kartımı götürdüm, qaynanam kartın harda olduğunu soruşanda götürdüyümü

demeyimle vay-şüven qoparmağı bir oldu. Yerimdece donub qaldım, menim eziyyetimin behresini menden oğurlayıb vermirdiler. Artıq sebr kasam daşırdı, bu, qışqırıq-haray salanda büyün elim buz kesilmişdi, esebden danışa bilmirdim. Nihat üstüme gelib meni döymeye

apardı. Bizi aparmayacağını deyende: "aparmırsan, heç aparma, men uşaqlarımla özüm gedecem, besdir daha meni ezdin, tapdalatdın,

bezmişem her şeyden, bu evden

tüpürüb çıxacam. Sen meni sevib aldın, amma bir defe arxamda dayanıb mene dayaq olmadın”-dedim. Qaynatam sakitleşdirdi bizi, bu, bizi maşına oturdub yola düşdü.

Uşaqlara qışqırdı, qorxudan ağlayıb yatdılar. Beş saatlıq yolda heç ne danışmadı. Çatanda bizi maşından düşürüb getdi. Anam görüşmeye çıxdı, gördü ki, yoxdur. Olanları anama demek istemirdim, amma başa düşdü. Her şeyi anama danışdım, cana

doyduğumu, boşanmaq istediyimi

söyledim. Dayılarım ve böyükler toplandılar, onlara da yaşadıqlarımın bir qismini danışdım. Eger evde men nökeremse, öz qazancımı, eziyyetimin behresini kimlerse

xercleyib meni bir qepiye hesret qoyurlarsa, anamın gönderdiklerini ağız

[1] 2 3 >>