…Gece yarısı ayıldım ki, üstünden iki saat keçib, su içmek üçün qalxdım, ayaq üste dayana bilmirdim. Heyete düşdüm yarı yolda yıxılıb bir saat betonun üstünde

yatılı qalmışam. Aniden yene ayıldım, sürüne-sürüne eve çıxdım, metbexden su almaq isteyende stekan elimden yere düşüb sındı. Özüm de büdreyib yere yıxıldım,

menim yıxılmaq sesime qaynanam geldi. Gördüler ölürem, huşum getdi, çığır-bağırla ayıltdılar meni. Baldızımın, "artistlik edir" dediyini eşitdim.

Erim ise o qeder ses-küye

yuxudan ayıla bilmemişdi. Gelib yerime uzandım, marqanizli, sodalı su içdim ki, qaytaram. Amma gec idi, dermanlar işini görmüşdü. Seher açıldı, derse gede

bilmedim, meni hekime aparmadılar. Ayağa qalxa bilmirdim, çırpılırdım yere… Tezyiqim yükselmişdi, üreyim ağzımdan çıxacaq kimi idi. Nihat, derman içdiyime

göre mene esebileşib anama zeng vurmaq istedi, anası qoymadı ki, deyecekler ne olubsa burda olub, başımıza

xeta açma dedi. Anası gelsin aparsın deyende,

yalvardım ki, bele zeng edib anamı deli elemeyin, onsuz da gelecek, qıldığınız namaza and verirem anama heç ne demeyin- deyerek zarıyırdım.

Seheri gün nisbeten düzelmişdim, hamıya nifret edirim, uşaqlarıma baxıb peşiman olmuşdum. Amma dözümüm qalmamışdı, fikrim, isteyim balalarımla hamıdan

uzaq bir yerde olmaq idi, bu aileden canımı qurtarmaq isteyirdim. Uşaqlarımın yemeyine, ağlamağına, isteklerine bele söylenirdiler. Qaynanam uşaqlardan yemeyi,

konfeti, meyveni gizledirdi. Qızımla oğlum ses-küy salanda onlara qarğayır, nale edirdi. Tek isteyim hamıdan uzaqda bir heyat idi, axı, men aciz qadın deyildim, rus, ingilis, fars ve ereb dillerini bilirdim, komputer biliyim yerinde idi. Harda olsa uşaqlarıma zehmetimle bir tike

çörek tapıb, onları istediyim zirveye çatdıra bilerdim. Bu defe mentiq ve ağılla düşünüb addım atmaq isteyirdim. Amma her defe anamla danışanda onun dünyasını

dağıtmaqla, bir de bu şekilde ona bala derdi vermekden qorxurdum. Çünki anam xeste idi, men Nihatla qaçanda şeker

[1] 2 3 4 >>