oglu haqqinda ele qururla danishanda men de onla beraber sevinir, qururlanirdim, sanki, butun bu xosh sozler mene aid idi. Rufat Nyu-Yorka getdiyinde menim 9 yashim vardi, ele o zamandan ona qibte ile yanashirdim, men de ne vaxtsa onun kimi olacaq, aglimla her sheye nail olacaqdim. Ac insan yemek gozleyen kimi, men de daima Rufat haqqinda xeberler gozleyirdim. 90-ci illerin sonu, 2000-ci illerin evvellerinin nece oldugu yadinizdadir, yeqin. Internet cox az yayilmishdi, indiki kimi skype, videocall-lar ve s. ise hec yoxdu. Ona gore de menim umidim ancaq Esya xalanin sohbetlerine qalirdi. Mekteb zamani Bakida yashadigimizda her defe bir behane ile nenem, ya da anam Bakida oldugunda Esya xalagile getdiklerinde men de onlara qoshulur, sohbet zamani Rufatin adi gelende ise, sebirsizcesine onlara qulaq asirdim. Onun haqqinda eshitdiyim her bir xeberi ise gunlerle bashimda dolashdirir, onu fikirleshirdim. Dediyim ki, ushaqliqda qibte ve xususi hormetle bashlanan bu hiss sonralar ushaq sevgisine cevrilmishdi. Duzu, 15-16 yashlarinda da ona olan hisslerimin sevgi olduguna inanmirdim, cunki, hemishe fikirleshmishem ki, o yashda ne sevgi? Sevgi insanin agli bashinda oldugunda, yetkin yashina catdiginda yashadigi bir hissdir. Amma artiq o vaxtlardan ona olan bagliligim meni incidirdi.
Ardi var

<< 1 ... 3 4 [5]