Saymonla birge meni restorana son defe yemeye aparmishdilar. Yemek boyunca her ikisi " bura da senin evindi, ne vaxt istesen, gel bizle qal; seni yeniden qonaq etmeye cox shad olariq" deyib dururdular. Men de oz novbemde onlari Bakiya qonaq devet edirdim (hadiseleri qabaqlasam da, deyim ki, artiq 2 defe Bakida olublar, biri toyum olmaq shertile). Mene verdikleri vida hediyyesi ise heddinden artiq ureyimce idi. Arxitektura ve dizayna olan maragimi nezere alaraq, mene Amerikanin memarliq tarixi haqqinda kitab bagishlamishilar. Ketinin diqqetcilliyine, mene qarshi olan sevgisine heyretlenirdim sadece. Ele insanlar var ki, hec dogma analari onlarla bu qeder maraqlanmir, maraqlarindan, sevdiklerinden, derdlerinden xebersizdir. Men de zarafatca "kash bu kitabi camodanimi baglamazdan evvel bagishlayardiniz; men indi bu boyda kitabi nece yerleshdirecem" deyib gulurdum.
Axsham eve geldikde Keti "sabah hava limanina tez gedeceyik, ona gore de get dincel" demish, men de sessiz-semirsiz otagima cixmishdim. Otagimda camodanlarin arasinda yerde bardash qurub oturmushdum, yuxum gelmirdi, son 1 ilin hadiseleri gozumun qabagindan lent kimi kecirdiler. Hansi shtata dushmekle bagli gecelerce etdiyim dualar, bura geldikde umidlerim, sonra umidlerimin puc olmaghi... Butun bu hadiseler de hamisi Rufatla bagli idi. Etdiyim her addimda, heyatimla bagli her bir planimda aglimda olan ancaq Rufatdi.. Onun da ki, sonu bele oldu. Aglim, hemcinin Keti ne qeder "onu unut, senin Rufata hiss etdiklerin sevgi deyil, sadece ozunu bu fikre cox oyreshdirmisen, qarshina hele esl sevdiyin cixacaq" deseler de, men bu agilli meslehetlere qulaq asmirdim, uzde inanmish kimi gostersem de (eslinde, inanmaq istesem de), bele bir sheyin mumkun olmayacagini bilirdim, evvel-axir Rufatla bir yerde olacaqdiq, bir omur boyu gozlemeyim lazim olsa bele...Bu ezmim herden ozumu bele qorxudurdu...
Telefonuma mesaj geldi. Nikdendi. Evin qabaginda meni gozlediyini, vidalashmaq ucun cixa bilib-bilmeyeceyimi sorushurdu.

<< 1 2 [3] 4 5 ... 7 >>