Gozumu Rufata zilleyib qapinin agzinda donub qalmishdim. Elimi terpetmeye, arxami donub cixmagha gucum yoxdu. Deyesen, elimden camodanim dushmushdu, ya da belke, men qapiya deymishdim, neticede yaranan ses neticesinde Rufat oyanib mene baxirdi. Onun da gozlerinden teeccub yagirdi, sadece "Nigar” deyerek, sanki ne bash verdiyini, menim niye burda oldugumu basha dushmeye chalishirdi. Butun gucumu toplayib otagdan cixdim. Aylar boyunca yashadighim ev mene yad gelirdi, sanki bir anliq evin qurulushunu, otaglarin yerini unutmushdum. Beynim dumanli idi, ayaqlarim dolasha-dolasha qonaq otaghina gelmish, divanda oturmushdum. Heyatimda ilk defe olaraq ne edeceyimi bilmirdim. Kash mektebde hendese, cebr, cografiya dersleri ile yanashi "xeyanet olunmush qadinlarin davranishi” dersini de kecerdiler, her halda bele hallara daha oyreshikli olardiq. Ailemde, etrafimda hec vaxt yoldashlar bir-birlerine xeyanet etmemishdiler, her halda menim qulaqlarima gelib catmamishdi, bu sebebden de bele hallarda ne edildiyini bilmir, dvanda gozlerimi bir noqteye zilleyib oturmushdum. Aglamirdim, hec ne fikirleshmirdim, beynimde sadece bir boshluq idi. Koridordan sesler eshitdim, yeqin ki, Monika gedirdi.
Beli, Rufatin yatagindaki Monika idi. Monika ile hec zaman uzbeuz qarshilashmasam da, bir defe Rufatin shkaflarini yerbeyer edende, telebe albomu arasinda shekillere rast gelmisdhim. Shekillerin arasinda Monikanin de shekli vardi. Rufatla telebelik illerinde tanishdilar, buna gore de Rufatin onun sheklini hele de saxlamasina o qeder de ehemiyyet vermemishdim, "onsuz da coxdan ayriliblar, ne olsun ki, shekli burdadir?” demishdim. Deyesen, o vaxtlar sevgi gozumu kor etmish, her sheye ayiq baxmagima mane olmushdu.
Bir azdan Rufat otagha geldi, otaghin o bash-bu bashina var-gel edirdi, soze nece bashlayacagini dushunurdu.
- Nigar, danishmaliyiq. Basha salacam sene.
Hec ne demeyib yene hemin noqteye baxaraq susmushdum. Rufatin sesini eshitsem de, ne dediyini basha dushmurdum. Hec ne demeyib

[1] 2 3 ... 8 >>