girdim. Su alim qapidan cixmish, indi de cantamda mashinin acarlarini axtarirdim. Hushsuzlughum serhed tanimirdi, "bu acarlari hara qoydum?” deye oz-ozume deyinirdim. Marketdan cixdiqda, bashim cantamin icinde eshelendiyimden yola fikir vermidim, qapida kimlese toqqushmush, hemin adamin elindeki kola ustune tokulmushdu. Yaziq oglanin ag koyneyi kola lekesine bulashmishdi. Utandighimdan ne edeceyimi bilmirdim, "sorry, really apologize” (uzr isteyirem) desem de, elimden bir shey gelmirdi. Oglan da, yaxshi ki, aqressiv biri deyildi, "No problem” deyib marketa geri donse da, uzunden cox esebleshdiyi hiss olunurdu. Menim de koyneyimi mehv etseler, men de esebilesherdim.
Acarimi gucle tapmish, yeniden yola bashlamishdim. Ilk evvel yanacaq stansiyasini tapmagha sevinsem de, Leylagilin kucesini tapmaqda cetinlik cekirdim. Kuceler, 2 mertebeli ag evler o qeder bir-birlerine oxshayirdilar ki, Leylanin evini ayird etmeyim mumkun deyildi. 20 deqiqe de mashinla neche dovre etdikden sonra, nehayet ki, evlerini tapmishdim. "Nehayet ki” deyb heyete daxil oldum. Her terefin bezedilmesinden Leylanin ne qeder eziyyet cekdiyi melum idi. Heyete girdiyimde meni Aylin "Nikki” deye qishqirib ustume qacdi, "seherden mama sene ne qeder zeng edib, narahat olmushduq, cox. Hardasan?” deyib meni qucaqlayirdi. Onu bele gorduyumde ne qeder darixdigimi hiss etmishdim. Onu qucaqlayib evin arxasindaki bagcaya kecdikde, meni orda bir nece shok birdne gozleyirdi.
Rufat da stol arxasinda oturmushdu, hem de tek deyildi, Monika da yanindaydi. Men hec ne dememish gah Rufata, gah da nezerlerini menden qacirmagha calishan Leylaya baxirdim. Leyla bele sheyi mene ede bilmezdi, meni bu cur tehqir ede bilmezdi. Monikanin burda olmaghi meni alcaltmaqdan bashqa bir shey deyildi.
Leyla menim bu heyretimi gorub tez yanima geldi, elimden tutub iceri apardi. Etrafdaki qonaqlar da teeccuble mene, daha dogrusu, menim Rufati gorduyumde vereceyim reaksiyaya baxirdilar. Rufat da teeccublu gorunurdu, sanki, menim burda

<< 1 ... 3 4 [5] 6 7 8 >>