mene zillenen teeccüb dolu baxışları ile qarşılaşdım ve özümü tamam itirdim. Onun aramızdakı resmiyyeti qaldırdığının ferqinde bele deyildim.
-Me... Meenn.... Men.
-Sakitleş... Qorxma, yaxşıdı her şey. Sakit ol.
Cümlesini tamamlayıb Qabil meni qucaqladı, men ise heç bir şey düşünmeden ona qısıldım. Hiss etdiyim sadece rahatlıq idi, huzur qarışıq raharlıq. Bucür rahat olduğum bir anımı xatırlamağa çalışırdım amma boşuna çünki yox idi. Qabilin ürek döyüntülerini eşidirdim, musiqiye benzeyirdi. Sert etirini duyduqca sanki yuxudan ayılırdım. Men ne edirdim bele? Mene yad olan bir kişiyi qucaqlamışdım. Tez Qabilden aralanıb gözlerimi üzüne zilledim.
-Biz getmeliyik.
-Mehseti Sayif yatıb oyatma.
-Oyatmayacam... Yavaş götürecem.
Otağa keçib yavaşca Sayifi qucağıma aldım ve aşağı endim. Ezize nenenin telaşlı üzünü gördüyümde, onu üzdüyüm üçün çox utanmışdım. Bu eve heç gelmemeli idim.... Qısıq sesle dillendim.
-Nenecan meni bağışlayın, sizi narahat eledim.
-Seni başa düşürem qızım, ana olmaq asan deyil.
-Sağolun.... Biz gedek, gec oldu.
-Yaxşı qızım. İnşAllah yene geldiyimizde görüşerik.
-İnşAllah ne vaxt isteseniz zeng vurun.
-Sağol qızım.
-Sağolun.
Sayifi berk berk özüme sıxaraq evden çıxdıqda Qabilin maşına söykenib gözlediyini gördüm.
-Narahat olmayın özümüz gederik.
-Yox olmaz, men aparacam.
Daha da etiraz etmeye utanıb maşına keçdim.... Qabil maşını idare ederken güzgüden mene baxdığını hiss edirdim amma men baxmamağa çalışırdım. Belece yolumuza davam edirdik.
-Qorxursan?
Qabilin sesini eşitdiyimde gözlerimi Sayifin üzüne zillediyimin ferqine varmışdım. Baxışlarımı güzgüye çevirib başımı yelledim.
-Ele bilirem kimse onu elimden alacaq.
-Qorxma senin övladını heç kim senden ala bilmez.
Qabil bu sözleri o qeder ümidle demişdi ki, menide inandırmışdı. Gülümseyerek gözlerine baxdım, onun gözlerinde qeribe bir rahatlıq vardı. İnsan saatlarca baxmaq isteyirdi.
Eve çatıb maşından enerken, Qabil yaxınlaşıb Sayifi qucağımdan aldı. Bu an o qeder yaxın

<< 1 2 3 [4] 5 6 >>