fikre getdiyini görünce, onun ne fikirleşdiyini texmin etdi.Ona sarı geldi.

-Süleyman, ne fikre getmisen? Niye eve gelmirsen?

-Ne bilim, ele burada oturub qaldım. Nedir, yene sözlü adama oxşayırsan?

-Heç, yene bu Sona xanım zeng elemişdi. Axşam bize gelmek isteyirler.

Süleyman tereddüdle yoldaşına baxdı. Üreyinde bir kövreklik emele gelmişdi. Aliyenin bir anlıq bu evden köçeceyini düşünende, üreyi sıxıldı. Amma ne etmek olardı ki, heyatın qanunu beledir. Bu defeki elçiler ele de pis adam deyildiler. Odur ki, yarıkönül dillendi:

-Denen gelsinler!

Onun sesindeki titreyişi Şefiqe xanım duydu. Bu kövreklik onu da kövreltdi. O da başını çevirib bağçaya sarı baxdı.

Sona xanım yanında böyük qızı Südabe ve iki başqa qohumu ile onlara gelende, qapını ilk açan Aliye oldu. Aliyenin elçilik söhbetinden xeberi yox idi. Baxışları bir anlıq toqquşdu Sona xanımla. Sona xanım üzü nurlu, saçları xınalı bir xanım idi. O, Aliyeni gören kimi beyendi. Güler, yaraşıqlı üzü gelecek qayınanasına dogma göründü. Bu belke de alın yazısının bele olacagı ile elaqadar idi. Aliye onun gelini olacaqdı deye, bele dogma geldi ona. Aliye ise ona diqqetle baxan bu qadının gözlerinde qeribe bir parıltı gördü. Amma bunun ne oldugunu anlamadı. O, qonaqları eve devet ederek bacılarının yanına qaçdı.

Elçilik söhbeti namelum qurtardı. Qadınlar getmek üçün qalxdılar. Şefiqe xanım onları mehribanlıqla qarşıladıgı kimi, mehribanlıqla da yola saldı. Bu zaman Südabe geri dönüb elindeki bükülünü Şefiqe xanıma verdi. O, bunun ne oldugunu anladı. Bu, gelecek kürekeni Rehmanın şekli idi.

Elçiler getdiler. Qızlar anasına baxdı. Aliyeni bir behane ile qonşuya yollamışdı Şefiqe xanım. Sevinc onu çagırmaga getdi. Eve gelende Leyla anasının ona verdiyi bükülünü Aliyeye verdi ve her şeyi Aliyeye danışdı. Aliye qıpqırmızı qızardı. Anası gözüne deymediyine sevindi. Ürek çırpıntısı ile elindeki bükülünü açdı. Bu şekil idi. Şekilden ona qara qalın qaşlarının altından, iri qara gözlü bir oglan

<< 1 [2] 3 >>