Rehman esgerlikden qayıdan kimi Rusiya Federasiyasına işlemeye getmişdi. Orada özüne iş qurmuş , ata-anasına pul göndererek, onların yaşayış seviyyesini xeyli deyişmişdi. Kerim kişi heyet-bacasını, evini söküb yenisini tikmiş, temir etdirmişdi. İndi ogluna toy etmek isteyirdi. Süleyman kişinin qızı Aliyeni meslehet etmişdiler evde. Sona xanım Süleyman kişinin qızlarının terifini çox eşitmişdi. Odur ki, oglu Rehmana da Aliye ile evlemesini arzu etmişdi. Kendde danışırdılar ki, bu bacılar evdar ve çox mehriban, hem de çox gözel qızlardır.
Rehman evin ikinci uşagı olsa da, özünden böyük qardaşı ve kiçik bacıları da aile qurmuşdu. Ailede subay bir Rehman idi. Odur ki, Kerim kişi onu da evlendirib, bu dünyadan gedende rahat getmek isteyirdi.
Aliye arabir Rehmanın şekline baxır, amma tam qerarını vere bilmirdi. Oglan zahiren onun çox xoşuna gelmişdi. Amma onun haqqında heç ne bilmirdi, ne xasiyyeti haqqında, ne de özü haqqında bir kelme bele eşitmemişdi. Sanki Rehman iki gün bundan önce, ele göyden düşmüşdü. Aliye, aile qurmuş refiqelerinin çoxunun xoşbext oldugunu, heyatından razı olduğunu eşitmişdi. Amma özü aile qurmaq haqqında heç düşünmemişdi. Hele de uşaqlıqda oldugu kimi bu evde, bu heyetde serbest gezib dolaşır, ata-anası, bacıları ile hara getmek lazım olanda gedirdi.
İndi ise bu şekil onun bütün rahatlığını elinden almışdı. Bacılarının dediyine göre valideyinleri razı imişler bu işe. Süleyman kişinin xasiyyetine beled olan Aliye, düşünürdü ki, demek yaxşı ailediler ki, atam razıdır. Ona göre de yavaş-yavaş üreyinde bir istilik yaranmağa başlayırdı. Şekildeki oglanın da, get-gede baxışları mülayimleşirdi.

Rehman anasından aldıgı xebere bilmedi ne desin. Ona qız tapmışdılar. Atası onu tecili rayona çagırırdı. Rehman düşünceli halda eve çatdı. Oturub derinden nefes aldı. Etrafa göz gezdirdi. Ne edeceyini düşüne bilmirdi. Üreyinde bir ad durmadan seslenirdi: "Aliye". O bu qızla evlenmeli idi. Atasının tündmecaz oldugunu bilirdi. Bilirdi ki, getmese ona berk

[1] 2 3 4 >>