sesi ilk defe eşidirdi. Rehman bu sözü ona demişdi. Aliye çox sevinir, üreyinde Allaha min defe şükür deyirdi, onu Rehmana qismet etdiyi üçün.
Üzükler taxıldı. Rehman qıpqırmızı qızarmışdı. Aliyenin ag, nazik barmaqlarına üzüyü taxanda çox utanmışdı. Ona ele gelirdi ki, ona baxan gözler hamısı ona nifretle baxır. Eslinde ise heç kes olanlardan xeberdar deyildi. Hamı bu cütlüye, onların gözelliyine, bir-birine bele yaraşmasına heyranlıqla baxır, Sona xanıma oglu üçün bele gözel qız nişanlamasına ehsen deyirdiler.
Nişan meclsi başa çatdı. Rehmanla Aliye reqs edenlerle birge reqs de etmiş, şenlenmişdiler.Bir-birlerine doyunca baxmış, Rehman ona bir iki kelme sevgi dolu sözler de pıçıldamışdı. Rehmanın ona dediyi son söz Aliyenin qulagında dayanmadan seslenirdı:”Seni mene qismet etdiyi üçün Allaha min defe şükür deyirem, Aliyem, yeganem menim”
Qonaqlar artıq getmişdiler. Aliye ele xoşbext idi ki. Sanki göylerde uçurdu. Süleyman kişi kövrelse de , özünü ele aldı. Gelib melek kimi gözel qızının qabagında dayandı, ona baxdı. Sanki qızının gözelliyinin bu gün, bu an ferqine vardı,onu quçaqladı ve qulagına pıçıldadı:
-Xoşbext ol, menim gözel qızım.- Sesi titredi, başqa heç ne deye bilmedi. Bu sehneni seyr eden Şefiqe xanım ve qızları da kövreldiler. İnsan sevincden kövrelende nece xoşbext olurmuş ilahi. Onlar xoşbext idiler. Rehman onların çox xoşuna gelmişdi.
Rehman çarpayıda uzanmışdı. Onu düşünürdü. Aliyesini, sevimlisini. Onun idi Aliye. Allah ona yazıbmışdı bu qızın qismetini demek. Artıq o, hadiseleri öz axarına buraxmışdı. Sevinirdi, lakin bu sevinc çox titrek, qorxaq bir sevinc idi. Qelbinde heç vaxt duymadıgı bir sevgi vardı. Bu sevgi çox zerif idi, pak idi. O heç vaxt bele sevmemişdi. Bu onun sanki ilk sevgisi idi. Tanya ile ile beş il bir yerde yaşamasına baxmayaraq, bu sevgini duymamışdı, yaşamamışdı. Bu sevgini ona Azerbaycan gözeli, Aliye bexş etmişdi . Özü kimi saf, zerif, ince. Rehman sevincdenmi, sevgidenmi, peşmançılqdanmı özü de bilmeden aglayırdı.

<< 1 ... 3 4 [5] 6 >>