Toy meclisi çox gözel keçdi. Qohumlar,qonşular, dostlar, tanışlar yaxşıca şenlendiler, doyunca oynadılar. Toy başlayandan bitene qeder Aliye ve Rehman qoşa eyleşerek ,bir-birine baxdılar,danışdılar,sevgilerini bir-birine beyan etdiler. Sanki bu ses-küyü, bu çalıb oynayanları ne eşidir,ne görürdüler.Elleri bir-birinden heç ayrılmırdı. Rehman bu elleri berk-berk tutaraq heç buraxmaq istemirdi. Onları sevgi dünyalarından herden reqse devet eden qonaqlar ayırırdı. Qalan vaxt sanki bu sarayda bir Rehman,bir de Aliye vardı. Aliye ag paltarda nura bürünmüş bir meleye benzeyirdi. Rehmanın içi içine sıgmırdı. Aliyesinin gözelliyine saf qelbine meftun olmuşdu. O danışdıqca qelbinin saflıgı daha da aşikar olurdu. Bu ise Rehmanın üreyinin derinliyinde, özünü daha da çirkab içinde hiss etdirirdi.
Toy meclisi sona çatdıqdan sonra maşın karvanı Rehmangilin evine sarı yol aldı. Aliye evine gedirdi.Rehmanla xoşbext olacagı o yuvaya...
Hamı harasa getmişdi. Bu evde bir Rehman bir de ag gelinlikli Aliye qalmışdı. Rehmangilin evi Aliyenin çox xoşuna gelmişdi. Onlara ayrılan otaq da Alinin xoşuna gelmişdi. Penceresi bagçaya açılırdı. Aliye otaqları bir-bir gezdi. Öz otagına geldi. Rehman da sessiz sedasız onun arxasınca gezirdi. Aliye danışır-danışır, Rehman ise onu duymurdu, eşitmirdi. Sanki qulaqları tutulmuşdu. Herden qulagına bir ses gelirdi: ”papa, ya lyublyu tebya!” (Ata,men seni sevirem!) Sersem adamlar kimi özünü bu sesden uzaqlaşdırmaga çalışır, suçlu bir halda ne deyeceyini, ne söyleyeceyini bilmirdi. Sanki bir sedde çatmışdı, bu seddi keçmek, bir uca dag aşmaq kimi çetin gelirdi ona. Aliye anasıgilin verdiyi cehize maraqla baxdı, her şey zöqle bezedilmişdi. Her şey-yerli-yerinde idi. Pencereye yanaşdı. Rehman da onun yanına geldi. Pencere açıq idi, bagçadan gelen qızıl güllerin etri insanı valeh edirdi. Onlar üz-üze dayandılar. Aliyenin gözelliyi onu sanki bayaqkı qarmaqarışıq fikirlerden silkeleyib ayıltdı. Aliyeni bagrına basdı. Sanki en qiymetli, en eziz bir varlıq idi

[1] 2 3 4 >>