Bu cür şirniyyatları birinci defe idi ki , Rehmanın getirdiyini görürdü. Dolmanı ise evveller de görmüşdü. Sona xanım hemişe oğlu üçün bir qazan dolma büküb qoyardı çantasına. İndi ise bunları Aliye etmişdi...
Aliye Rehmanın gedeceyini bilib xeyli ağladı. Rehman onu ovutmağa çalışdı.Öpüşlere qerq etdi ,evin içinde qucağına alıb, o teref bu terefe xeyli gezdirdi. Onu qeh-qehelerle güldürene qeder buraxmadı. Aliyeni sakitleşdirdi. İki aydan sonra qayıdacağına söz verdi. İşinin orda olduğunu anlatdı:
-Aliyem, canım! Ele bilirsen men getmek isteyirem? Yox , men de getmek istemirem. Seni qoyub getmek, sensiz yaşamaq mene nece çetin gelir, bir bilsen. Senden ayrı heyatı tesevvür ede bilmirem, gülüm. Amma neyleyek, axı menim işim ordadır. Bu bele olmayacaq ki. Bu defe gedim, bir-iki ay işleyim gelim, sonra gedib bir az da işleyerem,bir yaxşı ev tapıb gelib seni de apararam.
Bu sözlerden sonra Aliye bir az sakit olsa da, Rehman gedenden sonrakı heyat onu qorxudurdu. O, Sona xanımdan qorxurdu. Onun zehminden ,zabitesinden, bir de ikiüzlü hereketlerini heç götüre bilmirdi. Lakin çıxış yolu yox idi. Eslinde bunları, yeni Rehmanın işinin orda olduğunu evvelden ona demişdiler. Bilirdi ki, toydan sonra hele bir müddet burada qalacaq, lakin, yene de bunu eşitmek ve ayrılığın gelib çatdığını bilmek ağır geldi ona. Bu düşüncelerden sonra Aliye özünü ele aldı. Bir az sakitleşdi. İnsan özü-özünü sakitleşdirdiyi kimi heç kim sakitleşdire bilmezmiş. Bu beledir. Gerek insan mövcud veziyyeti özü anlaya ve derk ederek hereket ede. Yoxsa, yaşam çox çetin olar.

Aliye hevesle paxlava bişirdi, şekerbura bişirdi, Sona xanımın tapşırığı ile bir qazan da yarpaq dolması büküb Rehmanın sovqat çantasını hazırladı. Paltarlarını seliqe ile yığdı. Meqam yetişdi. Aile üzvleri bir-bir Rehmanla görüşdü. Aliye utanaraq ona el uzatdı. Rehman onun da elini sıxdı. Eslinde onlar bayaqdan yataq otağında görüşüb –öpüşmüşdüler, bir-birini berk-berk bağrına basmışdılar. Aliyenin kövrelmiş üzüne xeyli

<< 1 [2] 3 4 5 >>