Aliye oğlunu sakitleşdire bilmirdi. Uşaq sanki son nefesi imiş kimi çığıraraq ağlayırdı. Sese oyanıb gelen Rehman kömek etmek istese de, heç ne elinden gelmirdi. Sona xanım sese gelmişdi. Yuxulu ve esebi sesle Aliyeni danlayırdı.
- Bir uşağa da baxa bilmirsen. Ne oldu, senden başqa uşaq doğan yoxdu, camaatın uşağı niye bele ağlamır. Belke qolunu, qılçını çıxarmısan. Sabah açılan kimi sınıqçıya gösterek.
Özünü itirmiş Aliye bilmirdi ne etsin, ne desin. Rehman ise sabah hekime getmek haqqında düşünürdü.
Onlar çox hekimler gezdiler, uşağın derdini bilen omadı. Axırda Rehman Aliyeni uşaqla birlikde Rusiyaya aparmaq qerarına geldi. Bu xeberden Sona xanım çox esebleşdi. Lakin onlara mane ola bilmedi. Rehman övladının feryadına döze bilmirdi.
Getmezden evvel Rehman Tanya ile telefonla danışmışdı. Ona her şeyi başa salmışdı. Tanya Rehmanın bu teşvişine, bu heyecanına bigane qala bilmemişdi. Ona etiraz etmemişdi. Onlar gelene qeder tanınmış uşaq hekimi tapmış, veziyyeti danışmışdı. Hekim xeste uşağı qebul etmeye razılıq vermişdi.
Teyyareden enen kimi birbaşa uşaq xestexanasına getdiler. Tanya onları orada gözleyirdi.
Xestexananın dehlizi seliqeli ve işıqlı idi. Divarda meşhur hekimlerin resmleri asılmış, dehliz boyu gül dibşekleri düzülmüşdü. Aliye ise sanki bunları görmür, yalnız balasını xilas ede bilecek hekimi görmek isteyirdi. Onlar bir terefde eyleşmişdiler. Körpe Ramil tez-tez yuxuya gedir, tez de ayılır, sanki ağrılar içinde imiş kimi qurcalanırdı. Bir azdan hekim Tanya ile göründü. Aliye Tanyanı da xestexananın işçisi sandı. Hekim içeri çox adam olmaz deyerek öz kabinetine keçdi. Rehman uşağı Aliyeden aldı:
-Sen otur, Aliyem, hem bir az dincel. Tanya ile men hekimle danışaq görek ne deyir.
Aliye özünü o qeder itirmişdi ki, ne ona diqqetle baxan, seliqeli geyinib, daranmış bu qadını görürdü, ne de kim olduğu ile maraqlanırdı. Birce balasını tez sağalda bileydiler, deye düşünürdü.
İçeri keçdiler. Hekim uşağı müayine etdi. Üzünü Tanyaya tutaraq dedi

[1] 2 3 4 >>