anadangelme beyin qan dövranı pozğunluğu var idi. Hekim bildirdi ki, uşaq xestexana şeraitinde müalice olunmalıdır. Odur ki, yene de hele ki, Tanya xestexanada uşağın yanında qalmalı idi. Rehman hekimle söhbet etmiş, onu razı salmış ve razılaşmışdılar ki, her gün iki saat Aliye gelib körpesinin yanında qala biler.
Günler keçir, müalicenin xeyri olmurdu. Aliye ağlayır, sarsılırdı. Tanya onu sakitleşdirmek isteyir, qeydine qalırdı. Bir terefden de Aliye sıxılırdı ki, Tanya onun bu qeder eziyyetini çekir. Bu müddet erzinde onlar sanki iki en yaxın adama çevrilmişdiler. Aliye bir neçe rus dilinde sözler de öyrenmişdi. Onların bele mehribançılığından bezen Rehman utanır, bezen de sevinirdi. Artıq Aliye Ruslanla da tanış olmuşdu. Bir defe Rehmanla xestexanaya gelende Tanyanın refiqesi Ruslanla Tanyanın yanına gelmişdiler. Rehmanı çetin veziyyetden Tanyanın refiqesi Sveta çıxarmışdı. O Ruslanı götürüb, telesdiyini bildirerek, xudafizleşerek getmişdi. Tanya ve Rehman hesretle oğullarının arxasınca baxa-baxa qalmışdılar. Lakin Aliyenin fikri oğlunda olduğundan bunların heç birini duymamışdı.
Axşamdan Aliye yuxuya gede bilmirdi. Ramilin bugünkü halı onu çox meyus etmişdi. Körpe demek olar ki, bir damcı süd bele eme bilmemişdi. Herareti tez-tez yükselmişdi. Her defe iyne vuraraq veziyyeti normallaşdırmışdılar. Rehman tez-tez dehlize çıxır, göz yaşları axıdırdı. Hekim artıq heç cür kömek ede bilmeyeceyini dese de, Rehman ümidini üzmeyerek bu gece de Ramili xestexanada saxlamışdı. Aliyeye ise bu barede heç ne dememişdi.
Seher açılar- açılmaz telefon seslendi. Aliye sehere yaxın yuxuya getse de, sese oyandı. Rehmanın hönkürtüsünü eşidib onun yanına qaçdı. Rehman artıq danışmırdı, ağlayırdı. O, Aliyeni qucaqladı. Aliye ise ne baş verdiyini anlayıb huşunu itirdi. Onların ilk övladı, sevgilerinin nübarı ölmüşdü...

<< 1 2 3 [4]