Aliye qemli günlerini yaddan çıxarmağa çalışsa da, bacarmırdı. Her yataq otağına keçende anasının balaca Ramil üçün getirdiyi beşiyi görende, göz yaşları sele dönürdü. Qohum qonşular, anası ne qeder teskinlik verseler de, körpesini unuda bilmirdi. Hele yastığının altına qoyduğu balaca köyneyi her gece qoxlayır, körpesinin etrini alır,göz yaşları sabaha qeder qurumurdu.
Rehman körpenin ölümnden sonra bir ay Aliyenin yanında qaldı. Sonra yene Tanyanın, Ruslanın yanına getdi. Gederken Aliyeye xeyli teskinlik verdi. Onun ezizledi. Lakin bütün bunlar nedense Aliyeye tebii görünmedi, bir az soyuq, bir az başqa cür görsendi. Lakin Rehmana bir kelme onu incidecek bir söz demedi. Bu bir ayda Rehman onu xeyli gezdirmişdi. Bakıya aparmışdı, deniz kenarında gezmişdiler, Aliye istemese de Rehman ona her şey almışdı, qayıdanda ise yene Sona xanım dilini dinc qoymamışdı.
- He, bes mene niye heç ne almayıbsan a Rehman. Bes bir demedinmi ki, menim bir qoca anam var, onun da payını almaq lazımdır.
Bu söze Rehman esebleşmiş ve anasına ters bir nezer salmışdı. ”Sanki bilmir ki, men bunları niye göre almışam” deye düşünmüşdü. Axı Rehman gelende pulu hemişe anasına vererdi. O da ne istese ala bilirdi özüne. İsteyende Bakıya, hetta Rusiyaya bele gedirdi.
Aliye herden Tanyanı xatırlayırdı. Ona ne qeder minnetdar olsa da, qelbinin derinliyinde bir şübhe onu rahat buraxmırdı ”Bu qadın kim idi, neden mene bu qeder mehriban idi, neden bu qeder mene yaxşılıq edirdi. Balamı qucağında nece ezizleyidi. Gözünü bu dünyaya ebedi yumanda, nece yana-yana ağlayırdı. Eger o Rehmanın sevgilisi ve ya bir yerde yaşadığı qadın idise, bes niye bele reftar edirdi menimle?” Bu suallar fikrini qarışdırırdı. Rehman her axşam zeng çalır, onunla uzun uzadı söhbet edirdi.

Rehman gedeli iki ay olmuşdu. Telefon yene zeng etdi. Rehman sabah geleceyini bildirdi. Aliye sevindi.Telesik aşağı qaynanasının yanına qaçdı.
-Ana, Rehman sabah gelir, - dedi sevincle.
Sona xanım acıqlı baxışlarla gelini süzdü:
-Senmi

[1] 2 3 ... 5 >>