Şefiqe xanım qızından nigaran idi. Sonanın agır xasiyyeti onları tez-tez görüşmeye qoymurdu. Aliye çox xiffet edir, anası Şefiqe xanım ise dözürdü. Ne zaman Aliyesini görse onun eyin başının, dolamının yerinde oldugunu görerdi. Evinin şeraitinin yaxşı olması Şefiqe xanımı sevindirse de, qızının gözünün derinliyindeki kederi sezirdi. Onu da Aliyenin yoldaşından ayrı qaldığına yozurdu. Eslinde bu hem de bele idi. Aliye Rehmanın ayrılıığına dözmediyi halda, indi de Tanya meselesi çıxmışdı ortaya. Bunu ne bağışlaya bilir, ne de Rehmandan ayrı bir heyatı tesevvür ede bilmirdi. Odur ki, bu qarmaqarışıq fikirler içinde ne edeceyini bilmirdi.
Şefiqe xanım Sonanın ağır xasiyyetini nezere almadan, onlara gelmek qerarını almışdı. Rehmanın gelişinden xeberi yox idi. Darvazya çatıb dayandı, qapı açıq idi. O içeri keçdi.Heyetde rengbereng güller göz oxşayırdı. Lakin sessizlik idi. O, Sona xanımı sesleye-sesleye pillekenleri qalxdı. Sese Sona xanımla Rehman eyvana çıxdılar. Rehman qaynanasını görüb çaşdı. Bir an duruxub ireli keçdi:
- Xoş gelmisiniz,- deyerek el uzatdı.
Şefiqe xanım kürekenini qucaqlayaraq, üzünden öpdü :
- Ay xoş gelmisen ay bala, hemişe evinde-eşiyinde.
Sona xanım Şefiqenin gelişinin sebebini bir an dünenki söhbete yozdu: "Göresen Aliye Tanya haqqında anasına xebermi yolladı?” deye narahat oldu. Lakin hemişekinden ferqli olaraq , hem de veziyyetden çıxmaq meqsedile Şefiqe ile mehriban görüşdü:
- Ay quda, xoş gelifsen. Ay qız niye gelmirsen, bir hovur oturaq. Lap qulagı batmışa dönmüşük Aliye qızımnan. Lap yaxşı vaxtında gelifsen, bele xeyir xeber üste gelifsen. Bax, bele Aliye qızıma Bakıdan ev almağa gedirik. Ele Rehmanla indije bu hahda danışırdıx.
Sona xanım birinci defe idi ki, onu bele güler üzle qarşılayırdı. Sese Aliye de geldi. Anasını görüb lap kövrelse de, Sona xanımın söhbeti onu da heyretlendirdi. Şefiqe de heyret içinde idi. Qızının üzündeki keder dumanını görüb çox narahat oldu. Aliye ile qucaqlaşıb görüşdü. Qızının qoxusunu ciyerlerine

[1] 2 3 ... 6 >>