Rehman bunları sezse de biruze vermir, onu ezizlemek isteyir, mehriban davranırdı. Ressamlar adi bir ketan parçası üzerinde ele gözel qadın portreti yaradarlar ki, baxanlar heyran olar, lakin, Rehman o gözellikde qızdan ele bir portret yaratmışdı ki, bu esere baxan iki göz isteyerdi ağlasın. Bu esere yalnız bir ad vermek olardı ”Qara gün”. İndi yeqin Rehman da yaratdığı bu portretden xecalet çekdiyi üçün ona bele qayğı ile yanaşır, günahlarını yumaq isteyirdi. Lakin bele günahlar heç ne ile yuyulmur. Bele günahlar qalır Allahın ümüdüne.
Sona xanım kenardan Rehmanın bu mehribançılığını izleyir, esebden qıpqırmızı olurdu. Bunu hiss eden Aliye Rehmandan kenar gezir, onunla bir yerde çox qalmırdı. Gündüzün istisinden sonra hava serinlemişdi bir az. Şeher ehli deniz kenarı parka yollanır, istirahet etmek, deniz havası almaq isteyirdi. Rehman neçe il idi ki, gelende gezmeye çıxmırdı Bakıda. Odur ki, Aliyeni ve uşaqları yanına çağırdı:
- Uşaqlar icaze verseydiniz ananınızı götürüb bir az gezmeye aparardım. Bizi buraxarsınızmı?
Sona xanım kenardan bu söhbeti izleyirdi. Uşaqlar Aliyeni o qeder ağlayan, zülm çeken görmüşdü ki, atalarının bu sözüne çox sevindiler ve bir ağızdan:
- Elbette ata! Anam her yaxşı şeye layiqdir, anamı apar gezdir, qoy bir az sevinsin,- dediler.
Sona xanım ise esebi bir gülüşle:
-Bu yaşındamı çıxır seninle gezmeye? Özü de uşaqlarsız.
- Ana, sen Allah besdir, özüm de çoxdandır Bakıda bir yana çıxmıram, olmaz meger heyat yoldaşımla bir az gezintiye çıxam?
Sona xanım gözlerini süzdürüb getdi. Qadın sanki her kese pislik yaşatmaq üçün gelmişdi dünyaya.
Sona xanımın böyük gelini , Sona xanım Bakıya gelenden sonra rahat nefes almışdı.Artıq heç bir yeri ağrımırdı.Sona xanım rayonda olanda, ona çox eziyyet verirdi deye ağrımayan yeri olmurdu. Her gün başı ağrıyır, gözlerinin altı qapqara olurdu. İndi Renanı gören mehettel qalırdı.Sanki gelin on beş yaş cavanlaşmışdı. Oğlunu evlendirib ,qızını gelin köçürmüşdü. Oğlu anasını çox isteyir,uşaq vaxtı

<< 1 [2] 3 4 ... 7 >>