defe görmek isteyirdi, onu gözleyirdi. Ölüm anban yaxınlaşsa da, teslim olmaq istemirdi. Etrafdakılar onun bu zülmüne döze bilmirdiler. Birden Nise arvad dedi:
- Getirin o qızın şeklini ona gösterin!
Sevinc telesik Aliyenin şeklini eline alıb, anasının yanına getirdi. Aliyenin şeklini gören Şefiqe xanımın ele bil üzüne bir nur geldi. Derin bir nefes aldı ve gözlerini ebedi yumdu.
Bütün bunlar Aliye yolda olarken baş vermişdi.
Gözünü açanda özünü çarpayıda gördü. Bacıları etrafında oturmuşdu. Olanları yadına salanda hövlank qalxıb yerinin içinde oturdu. Anasını soruşdu. Arıq anasını üç gün idi ki, defn etmişdiler. Aliye üç gün idi ki, şok veziyyetinden ayılmamışdı. O sinir krizi keçirerek üç gün bayqın halda yatmışdı.
Aliye anasının ölümünden sonra ve belke de ömür boyu yaşadığı zülmlerin de neticesinde depresyaya düşmüşdü. Bunu eşiden Rehman hem hüzür yerine gelmiş, qayıdanda ise Aliyeni özü ile Rusiyaya hekime aparmışdı.
Anatoli İvanoviç ağappaq saçları, mavi gözleri olan, nurani sifetli qoca bir kişi idi. Heyatı boyunca her cür problemi olan insanlarla qarşılaşmış, çoxlarına şefa vermişdi. İndi Aliyenin görkemine baxanda, çox şeyler anladı. O , Aliyeye bir neçe sual verdi. Hekime daha aydın olsun deye suallara Rehman cavab verirdi. Bu ise hekimin xoşuna gelmedi, onu qane etmedi. Odur ki, Aliyeye müraciet etdi.
- Qızım, sen rus dilinde bilmirsen?
- Az bilirem - dedi Aliye.
-Men seni başa düşeceyem , sen danış, özün danış. Her şeyi danış, seni üzen ne varsa hamısını!
Aliye bir an duruxdu, sonra sanki cümleler bir-birinin arxasınca özü düzülmeye baışladı. Danışdıqca onu qeher bogur, özünü ele alırdı. Rehman ona sanki gözleri ile sakit ol deyirdi. Bunu hiss eden hekim dedi:
- Sen ona mane olma, qoy danışsın, qoy ağlasın. Toxunma ona deyme ona.
Aliye danışırdı, ağlayırdı, hekim dinleyirdi,diqqetle dinleyirdi. Aliye öz heyat hekayesini danışırdı. Anatoli İvanoviç heyretden sanki donmuşdu. Bir qadının bu qeder eziyyet çekmesine ve bu yaşa qeder bütün

<< 1 ... 4 5 [6] 7 >>