MEHSETİ
Afa.Q
Bölüm 10.
Mehseti.
Yol boyu Qabilin baxışlarını üzerimde hiss edir, ona teref baxmamağa çalışırdım. Ancaq bezen özüme mane ola bilmeyib baxırdım ve o zaman baxışlarımız toqquşurdu. Az qalırdı ki, üreyim yerinden çıxsın, yanaqlarım alışıb yanırdı. Baxışlarımı qaçırıb pencereden çöle zillesemde, Qabilin üzünde yaranan özünden razı gülüşü hiss edirdim. Belece höküm süren sessizlikle eylence merkezine çatmışıq. Qabil maşından enib Sayifi qucağına aldı. Bu hal artıq eseblerimin tarıma çekilmesine sebeb olurdu çünki Sayifde onun boynunu qucaqlayırdı. İçeri daxil olar olmaz onlar oyunlara başladı. Sayif uzun zamandan sora bu qeder eylenirdi, onu bele gördükce dünyalar menim olurdu. Qabilde ondan geri qalmırdı, balaca uşaq kimi eylenirdi. Üzümde yaranan ve getdikce genişlenen tebessümden xebersiz izleyirdim onu. Sayifin isteyi ile bovling oynamağa başladılar, daha doğrusu Qabil nece oynandığını öyredirdi. Sayifin balaca barmaqları topları tutmağa yetmirdi çünki. Masaya eyleşib biraz aralıdan onları izleyir, gülümsünürdüm. Eslinde onlar eylenib güldükce bedenimi yavaş yavaş bir qorxu sarırdı. İstemirdim Sayifin ona bağlanmasını çünki Qabil elbet anlayacaqdı hisslerinin keçici olduğunu ve çıxıb gedecekdi.
-Mehseti oturmağa gelmedin gel bura.
Qabilin meni seslemesine cavab vermeyib gözlerimi masaya zilledim.
-Mesi seninleyem...
Başımı qaldırdığımda Qabil elleri cibinde, dik baxışlarını üzüme zillmiş halda tam qarşımda dayanmışdı.
-Mesi?
-Bundan sonra seni bele çağıracam.
Ayağa qalxıb qollarımı qoynumda birleşdirdim.
-Ne sebebe?
-Mehseti çox uzundu, Mesi yaxşıdı.
-Uzun deyil hem menim adım çox gözeldi. Sen öz adına bax.
-Ne olub menim adıma?
-Mmm.... Şey....
-Gözleyirem de.
-Sen.... Sen.... Niye bizle geldin ki, get mence.
-Niye?
Susub qalmış, ne deyeceyimi unutmuşdum. Mene neler olurdu heç bilmirdim amma qarışdırırdım artıq her şeyi. Menim dilim dolaşdıqca Qabilin özünden razı gülüş üzüne yayılırdı, bu gülüş ona çox yaraşırdı. İlişib qalırdım

[1] 2 3 ... 6 >>