baxçaya qoyub işe geldim. Güllerle meşğul olarken bele ağlımda sadece Qabil var idi. Men artıq ondan başqa heçne düşüne bilmirdim. Özümde bilmeden bütün hüceyrelerimle ona bağlanırdım. Beynim o qeder qarışmışdı ki, gördüyüm işi bele sehv görürdüm.
-Mehseti xanım yaxşısız?
Eşitdiyim sese fikirlerimden ayılıb key kimi baxırdım.
-Men.... Men..... Yaxşıyam. Siz davam edin.
Gücle sözümü deyib elcekleri ellerimde çekişdirerek otağa keçdim. Çox yorulmuşdum, menevi olaraq yorğun idim. Otaqdakı divana çöküb başımı arxaya atdım. Babekden boşanmalı idim amma nece? Harada olduğunu bele bilmirdim.
O qeder dalğın idim ki, ne qapının döyüldüyünden nede açıldığından xeberim olmamışdı.
-Mesi yaxşısan? Ne olub?
Başımı qaldırdığımda Qabilin telaşla mene yaxınlaşdığını görüb sessizce onu izlemeye başladım. Önümde eyilib üzümü elleri arasına aldı.
-Rengin solğundu, yemek yemisen?
Başımı tesdiq menasında yelleyib gülümsedim. Mene xoş gelmişdi onun canfeşanlığı. Ellerimi eline alıb ovuşdurmağa başladı.
-Bes niye rengin solub?
-Başım ağrıyır biraz yeqin ondandı.
Ayağa qalxıb yanımda oturaraq gülümseyen gözlerini üzüme zilledi.
-Her şeyi o qeder düşünürsen ki..... Niye izin vermirsen çiyinlerindeki yükü men alım? Niye meni yaxın buraxmırsan?
-Olmaz çünki men ev.....
-Sus.... Sus.... Tamamlama o cümleni.
Sözümü yarıda kesib mene yaxınlaşaraq alnını alnıma dayadı.
-Mene izin ver, yanında olmağıma, seni qorumağıma.
Ona bu qeder yaxın olmaq ve nefesini üzümde hiss etmek, qelbimde daha önce duymadığım hisslerin oyanmasına sebeb olurdu.
-Menim qorunmağa ehtyacım yoxdu.
Gözlerim yumulu olsada güldüyünü hiss edirdim.
-O burnunu qıracam bir gün...... Meni heçmi sevmirsen?
Olduqca sakit bir o qederde meyus sesle ünvanladığı sual qarşısında susub qalmışdım.... Nece yox deye bilerdim ki? Ne olduğunu tam anlamasamda ona qarşı bir şeyler hiss edirdim. Getsin istemirdim, yanımda qalsın.
-Ne hiss etdiyimi bilmirem.
Menimde sesim qısılmasına baxmayaraq davam edirdim.
-Hisslerime

<< 1 2 [3] 4 5 >>