yada yaxın olmasına sen qerar vere bilersen o yazı yox..... Bu yazı ne.... zaman..... Ne zaman?
-Nişanladığımızın ikinci günü.
-Canın çox yandımı?
Başımı aşağı eyib yelldim.
-Öldürecem o eclafı.
Qabilden aralanıb divana oturdum o, ise yumruğunu sıxıb otaqda var gel edirdi.
-Yeter başım döndü.
Dayana bilmeyib dillendim.
-Günü sabah boşanmaq üçün erizeni verirsen.
Eseble deyilen söz gülümsememe sebeb olmuşdu.
-Oldu.... Başqa?
-Mesiii.... Esebimle oynama.
-Adam ortada yoxdu, nece boşanım?
-Sen boşanmağa razı ol men onu taparam.... Yerin dibinde de olsa çıxararam.
-Men onsuzda boşanmağı isteyirem amma qorxuram.
Qabil yanımda oturub tekrar üzümü elleri arasına aldı.
-Men burdayam, heç neden qorxun olmasın.
-Sayifi alsalar elimden?
-Sayifi sen böyütmüsen, senin oğlundu. Heç kim ala bilmez buna izin vermerem..... Güven mene.
Güvenirdim ona, çox güvenirdim... Çiynimden tutub meni özüne çekerek başımı çiynine yasladı. Ne qeder ele qaldığımızı bilmirdim, bildiyim tek şey buan daha evvel olmadığım qeder huzurlu idim. Qabil saçlarıma öpüş qondurdu, bir yanım aralanmağımı desede diger yanım buna izin vermirdi.
-Seni sevirem.
Qabilin cümlesi ile sanki yuxudan oyandım. Başımı çiyinden qaldırıb meyus baxışlarımı üzüne zilledim.
-Niye?
Her halda dünyanın en axmaq sualı bu idi.
-Çünki menim 30 ildir axtardığım sensen. Bilirem indi yene başlayacaqsan "olmaz men evliyem unut meni" bu kimi cümleler qurmağa.
-Meni tanımsan.
Xefifce gülümsünüb ellerimi tutdu.
-İndi boşanmağını isteyirem düşünme ki, bunu özüme göre isteyirem yox bele deyil. Senin azad olmağını isteyirem, o eclaf qoluna yazı yazaraq seni özüne bağladığına inandırıb. Bunun bele olmadığını, heç kime bağlı olmadığını anlamağını isteyirem. O yazının adi bir şekilden ibaret olduğunu görmeyini isteyirem.... Men seni sevirem, seninde meni seveceyin güne kimi gözleyecem.
Dodaqlarını alnıma sıxıb öpüş qondurduqdan sonra ayağa qalxıb otağı terk etdi. Bilmediyi bir şey vardı, men onu sevirdim....

<< 1 ... 3 4 [5]