MEHSETİ
Afa.Q
Bölüm 12.
Qabil.
Maşına eyleşib ordan uzaqlaşdım. Mehsetinin yanında biruze vermesemde içimde çox böyük qezeb var idi. Bir qadına bunu nece etmek olar? Hansı düşünceye hansı vicdana sığır bu. O, adamı tapıb işgence vere vere öldürecekdim. Sükanı sıxaraq sakitleşmeye çalışsamda olmurdu. Birbaşa deniz kenarına gelib maşından endim. Denize doğru addımladıqca derin nefes alıb temiz havanı ciyerlerime hopdurmağa çalışırdım, çünki sinir qezeb az qalırdı meni boğsun. Bir yerde dayana bilmir iti addımlarla gah o yana gah bu yana gedirdim. Ellerimle başımı sıxmağa başladım. Deli kimi hereketler etdiyimin ferqinde idim ancaq sakitleşe bilmirdim. Yeniden maşına oturub qaza basaraq ordan uzaqlaşdım. Mehsetinin göz yaşlarını, çekdiyi acıları düşündükce qaza basırdım. Yol hereketi qaydalarını neçe defe pozduğumun artıq ferqinde bele deyildim. Nehayet gözlenilen son gecikmemişdi ve men gözümü polis bölmesinde açmışdım.....
Cavid deyinerek qolumdan tutub meni sürüyerek çole çıxarmışdı.
-Maşın hanı?
-Cerime meydançasında. Menimle gedeceksiniz Qabil bey!
-Açarları ver.
-Ne? Başın qaçıb? Yene maşın sürmek fikrin var?
Cavab vermeden irelilemeye başladım. Beynimi toplayıb özümü sakitleşdirmeyi bacarmırdım. Kim bilir Mehsetinin ne çox canı yanmışdı o yazı yazılarken. Bu ağlıma geldikce lap deli olurdum. Bir nefer qarşıdan gelib çiyni ile mene toxunduğu zaman olan qalan eseblerimde tarıma çekilmişdi. Adamın yaxasından tutub divara dayayıb qezebli gözlerimi üzüne zilledim. Baxışlarındakı özünden razı duruş ona yumruq atmağıma sebeb olmuşdu. Yere yıxılsada dayanmadan yumruq atırdım. Cavidin meni çekişdirerek adamdan ayırması ile yuxudan oyandım ele bil. Bütün qezebimi günahsız birinin üstüne tökmüş, adamın üzünü tanınmaz hala getirmişdim. Cavid meni adamdan ayırıb bir qeder araladı.
-Sene ne olub? Ne etmeye çalışırsan?
Yerde qıvranan adama baxdıqca özümü tanımaqda çetinlik çekirdim. Dayanmadan çenemi sıxaraq eseblerimi cilovlamağı çalışırdım.
-Men....

[1] 2 3 ... 6 >>