Bir çox insan her defe münasibete başladıqda bunun şertsiz olaraq sevgi olduğunu iddia edir ve bu hal her defe de tekrarlanmağa davam edir. Uzunmüddetli münasibet yaşayan insanlar ise hemin insanların bir heyatda bu qeder sevmeyi nece bacardıqlarını heç cür derk ede bilmir. Bir sözle, gelin semimi olaq. Bunların hamısı sevgi ola bilmez. Bu tek qalmaq qorxusudur. Belke biz tek qalmaqdan o qeder qorxuruq ki, kimle olmağımızdan asılı olmayaraq, bunu sevgi adlandırmağa meylli oluruq. Eger siz, “axı men onu nece seve bilerdim, mene uyğun olmayan, bu qeder dayaz.. ve s… birini nece severdim” sualını özünüze bir defe de olsa vermisinizse, demeli bu sevgi deyil, sadece bağlılıq idi. İndi ise sevgi ile bağlılığı bir-birinden ayıran bezi nöqtelere baxaq.

Sevgi ehtirasdır, bağlılıq ise vecsizlik. Burda söhbet ayrılıqdan gedir. Çox vaxt böyük sevgiler bitdikden sonra, evezini nifret, kin alır, böyük ehtirasla ve hirsle bir-birine nifret edirler. Lakin sevmediyiniz insandan ayrıldıqda, ona nifret etmeye de vaxtınız olmur. Bu ya narahatlıq ya da merhemetle evezlenir, lakin heç vaxt nifrete çevrilmir.

Sevgi şertsizdir, bağlılıq ise meqsedler üzerinde qurulub. Siz sevdiyinizde ancaq hemin şexs haqqında düşünürsünüz. Heyatınızda ilk defe öz menafenizden daha üstün başqasının menafesi olmağa başlayır. Siz onun isteklerini nezere almaqla her bir addımızı atmağa, onun xoşuna gelmeye ve ona xoş gelmeye çalışırsınız. Bir insana öyreşdikde ise, bu her zaman meqsedlere bağlı olur. Eqonuzdan keçmeyiniz mümkün olmur.

Sevgi her zaman çetindir, bağlılıq ise sadece yan-yana olmadıqda Heqiqi sevgide her şey çetindir. Size ele gelir ki sevginiz temiz ve böyük olduğu üçün her şey asan olmalıdır. Lakin eslinde bunun tamamile eksi olur. Çünki heyatda en deyerli şeyler üçün mübarize aparmaq lazımdır. Siz özünüzü münasibetinizi inkişaf etdirmeli ve yaşatmalı olursunuz. Bağlılıqda ise, bu tamamile başqa cürdür. Bütün mesele hefte erzinde bacardığınız qeder çox görüşmekde olur. Bu cür

[1] 2 >>