Sonunun gelmesinden qorxduğum romanın sonunu özüm getirdim. Oxuyarken suallarla başlayan, vergüllerle davam eden, nöqtesini ise özüm getirdiyim eser idin. Könül evimin ta başında durarken indi ise seni o evin qapısının kendarında görürem. En yüksekde iken en aşağılara enmeyi sen seçdin. Bunu nece bacardın bilmirem. Sen bir zaman gezdiyin torpaqda yeriyen men. İndi ise o yerlerde sürünen sen. Bir vaxtlar o gözlerde ölüm bele şirin iken, indi şirin olan heyatda menasızdı. Düşünürem de Senmiydin meni inciden, yoxsa menem özümü inciden. Senmiydin meni heyatdan bezdiren, yoxsa menmiydim menasız heyatdan getmek üçün seni behane eden. Senmiydin mene dünyanı ağ-qara görseden, yoxsa menmiydim rengli dünyanı ağ-qara gören. Senmiydin gündüzlerimi gece eyleyen, yoxsa menmiydim geceleri sevdiyim üçün gündüzleri görmeyen. Bilmirem senmiydin, yoxsa men, mene her şeyden el üzdüren. Amma çox sağ ol, sağ ol ki, sen içimdeki seni menden de tez öldürdün. Ve senden son isteyim geriye dönme, menim üçün ölmüsen bir daha ölme. Ah bilirsen canım menim böyük sevgim o senlik deyil, senin kimisini bağışlamaq buda menlik deyil.

Sonda sen yoxluğunda var olan, varlığında unudulan biri idin. Yaxşı ki, heyatımdan gec olmadan getdin.