MEHSETİ
Afa.Q
Bölüm 13.
Mehseti.
Günlük işlerimi tamamlamağa çalışarken ağlımda sadece Qabil ile öpüşdüyüm an vardı. Etiraz etmemişdim onun meni öpmesine. Peşiman deyildim amma içimde sebebini bilmediyim bir narahatlıq var idi. Yeqin ki, öpüşme anının boşanmadan evvel olduğu üçün bele idim. Gün boyu Qabil bir neçe defe zeng vurmuş, söhbet ederek günün yorğunluğunu üzerimden atmışdım. Axşama doğru Şefiqe ana zeng vurub qonaq gedeceyini ve Sayifide özü ile aparmaq istediyini bildirdi. Onlar evde olmayacağına göre telesmeden rahat bir şekilde işlerimi yekunlaşdırıb eve doğru yol aldım. Yol boyu ağlımda bir tek Qabil vatdı, onu düşünerken üzümde axmaq bir gülümseme yaranırdı. Eve çatıb özümü toplayaraq binaya daxil oldum. Qapıya yanaşıb açarları çıxararaq açmağa çalışdım ancaq açar boşa dönürdü. Elimi qapının desteyine atdığımda açıq olduğunu anlayıb teeccüblendim çünki Şefiqe ana heç vaxt bele diqqetsizlik etmezdi. Yeqin bağlandığını düşünüb, tam bağlanmadığını başa düşmeyib. İçeri daxil olub çantamı qoyarken salondan gelen seslere irkilsemde yavaş addımlarla ireliledim. Elimi uzadıb ışığı yandırdım ve yerimde donub qaldım...
Babek masaya eyleşib gözlerini bir nöqteye zillemişdi. Ne yerimden terpene bilir, ne ağzımı açıb bir söz deye bilirdim. Babek gözlerin eyni nöqteden ayırmadan barmaqlarını masaya döyeclemeye başladı. Bu sesle oyanırdım sanki... Bitdi? Yuxudan oyandım? Qabil ve Mesi hekayesinin sonu geldi? Düşüncelerim sadece bu idi.
-Xoş geldin demeyeceksen?
Onun sesini eşitdiyim an tüklerim biz biz oldu. 4 ilde bu admla bağlı menim ağlımda qalan tek şey evli olduğum imiş. Ona dair her şeyi silinib yaddaşımdan. Sesi, üzü, oturma şekli. Gözlerini qaldırıb üzüme baxdığında yad biri baxır sandım, zaten yad deyildikmi? Qarşımda dayanan üzü tüklü adamı tanımırdım. Ayağa qalxıb qarşımda keçerek qollarını açdı.
-4 ildi ayrıyıq... Darıxmadın?
Onun üzsüzlüyüne sakitce baxırdım. Ne deyeceyımi, ne cavab vereceyimi heç bilmirdim.
-Ne oldu? Sarılmayacaqsan? Yoxsa o

[1] 2 3 ... 5 >>