cesareti olmalıdı.
Eline vurduğum tepikle silah yere düşdü ve men dayanmadan yeniden yumruqlarımı işe saldım. Ne qeder vurduğumu bilmirdim. Hereketsiz qaldığını görüb aralandım ve geri döndüyümde yerimde donub qaldım. Sayif ve tanımadığım qadın qorxmuş baxışlarını mene zillemesi ile özümü itirmişdim. Sayif qaçaraq Mehsetiyi qucaqladı.
-Ana o, kimdi?
Yerde yatan Babeki işare edib soruşdu. Mehseti donub qalmış ne deyeceyini bilmeden etrafa boylanırdı. Onu bele çaresiz görmek meni çox incidirdi.
-Qabil emi o, kimdi?
Ne deyecekdim uşağa? Atandı? Sadece susmuşdum.....
-Heç kim.... -qadın sessizliyi pozub sert şekilde dillendi -Mehseti Sayifi yatır.
Mehseti Sayifin elinden tutub otaqdan çıxdı. Men ise ne edeceyimi bilmirdim, getmeli idim yoxsa qalmalı? Qadın Babeke yaxınlaşıb eyilerek dizlerini yere qoydu.
-O, menim oğlumdur.
Bu cümle ile neyi vurğulamaq istediyini başa düşmemişdim. Özünü tanırdı ya da oğlunu bu hala saldığım üçün hesab soruşurdu.
-Men bele olsun istemezdim amma o, Mesiye yeni Mehsetiye..... Beraber..... Ona toxun..... Toxunmağa çalışırdı.
Gücle cümlemi tamamlayıb gözlerimi qadına zilledim. O ise gözlerindeki damlanı elinin tersi ile silib dillendi.
-8 ayı tamamlanmamışdı dünyaya geldiyinde. Çox cılız el boyda bir körpe idi, yaşamaz dediler amma o, yaşadı. Heyata direnib yaşadığı üçün oğlumla qurur duyurdum. Hansı ana övladı ile qururlanmaz ki, amma böyüdükce oğlum gözlerimin önünde deyişmeye başladı. Heç ne ede bilmedim, atasına benzemesine mane ola bilmedim..... Evlense düzeler dedim amma deyişmedi. Mehsetinin de heyatını mehv etdim, gencliyini aldım elinden...... Biraz evvel Mehsetiyi o halda görünce keşge yaşamasaydı ölseydi dedim -üzünü mene tutdu -Düşüne bilirsen? Oğlum ölseydi dedim.
Qadın cümlesini bitirib hönkürerek ağlamağa başladı. Bir ananın bu veziyyete geldiyine inana bilmirdim, oğlunun ölümünü düşünecek qeder canı yanmışdı. Sakitleşmek üçün tez tez elimle çenemi sıxsamda işe yaramırdı. Çibimden boşanma senedlerini çıxarıb

<< 1 [2] 3 4 ... 6 >>