MEHSETİ
Afaq.Q
Final.
Mehseti
Hava yavaş yavaş qaralır, biz ise hele de divanda sarılıb qalmışdıq. Bu an daha önce heç olmadığım qeder hüzurlu ve rahat idim heç terpenmek bele istemirdim. Qabilin ağır ağır nefes alıb vermesinden yuxuladığının ferqine varmışdım. Bitmesini esla istemediyim anı özüm bitirmeli idim. Yavaşca yerimde qımıldanaraq Qabili oyatmışdım.
-Qabil gec oldu eve getmeliyem.
Gözlerini iri iri açıb etrafa boylanması qeh qehelerle gülmeyime sebeb oldu. Qabil bir anda belimden tutub meni özüne teref çekdi. Nefes nefese idik ve men heyecandan öle bilerdim.
-Neye gülürsen?
Cavab vere bilmeyib udqunurdum çünki Qabilin özünden razı baxışları üreyimi yerinden sökürdü.
-Getmeliyik.
Sesim titresede bir teher sözümü demişdim. Qabil dodaqlarını alnıma sıxıb dillendi.
-Az qalıb, bu qaçışların bitecek.
Eşitdiyim sözlere utanaraq başımı eydim ve qollarından çıxıb qapıya teref getdim. Onun ise susmaq fikri yox idi.
-Bu utancaqlığını çox sevirem.
Qabil mene her fürsetde sevgisini etiraf edirdi. Bu zaman mede onu sevdiyimi demek isteyirdim amma içimden bir şey mene mane olurdu.
Yanıma gelib elimden tutaraq çıxışa teref ireliledik. Diqqetle elimden tutan ele baxaraq addımlayırdım. Özümü göyde hiss edir, uçduğumu zenn edirdim. Elimi geri çekmek ağlımın ucundan bele keçmirdi.
Güller bu gece dermanlanmalı idi ona göre heç kim qalmamalı, tamam boşalmış olmalı idi. Her kes çıxmışdı sadece iki nefer derman vuranlar qalmışdı. Onlara tapşırıqlarımı verdikden sonra çıxdıq. Maşına oturduğumuzda bele Qabil elimi buraxmır, ara bir dodaqlarına yaxınlaşdırıb öpüş qondururdu. Bütün bunlara izin verir, özümü geri çekmirdim çünki ilk defe bele bir şey yaşayırdım, ilk defe birine sonuna qeder inanıb güvenmeyi, ilk defe sevilmeyi elecede sevmeyi dadırdım. Men ilk defe üreyim qarşısında aciz qalıb içimden geleni edirdim ve indi hiss edirdim ki, men yaşayıram.
Düşünceler içerisinde eve çatmışdıq. Sağollaşıb maşından enerek binaya doğru addımladım. Narahat olduğum mövzuda

[1] 2 3 ... 10 >>