edirdim. Özüm nece ayağa qalxacaqdım onu bilmirdim. Qelbim param parça olmuşdu. Çaresiz idim.... Yaşananlar qarşısında çareziz qalmışdım. Şefiqe xanım gedişi ile menim çarelerimi, ümidlerimi ve en esası qelbimi söküb özü ile aparmışdı... Geceni qelbime basılan köz ile keçirmişdim. Hereket etdiyim her an qelbimdeki ağrı artır, canımın yanmağına sebeb olurdu.
Yeni bir gün başlamışdı artıq. Gece boyu bir neçe defe "lenet olsun" deyib palataya girmek istesem de Mehsetiyi tapdığım o an ağlıma gelir dayanırdım. Hekimler tez tez yoxlayıb veziyyetinin yaxşıya getdiyni dediklerinde şükür edirdim. Ya teqib etmeseydim? Ya onu tapa bilmeseydim? Ya nese olsaydı? Suallar beynimi gemirsede başımı sağa sola herleyib özümü ele almağı bacarırdım.
Dehlizde telaşla boylanan genci görüb yaxınlaşdım.
-Azad bey?
-Beli.
-Salam men Qabil.
Adamın sual dolu baxışları qarşısında ilk önce bacısı haqqında melumat vermeli olduğumu anladım.
-O, yaxşıdı indi yatır.
-Siz kimsiniz?
Men kimem? Bele çıxır ki, artıq heç kim. Teessüfle gülümseyib oturacağı işaret etdim.
-Danışmalıyıq.... Buyurun.
Her şeyi en başından olduğu kimi danışmışdım.
-En böyük sehfi o, eclafla evlenerek etdi. İndi de bu.... Men ise bacımı qorumaq evezine qaçdım... Esl axmağam men... Siz ise onu qoruyub, heyatını qurtardız. Nece teşekkür edim bilmirem.
-Men onu sevirem... Teşekküre ehtiyac yoxdu sadece o, yaxşı olsun yeter.
-Oranın dermanlı olduğunu bilirdi ve buna reğmen ora girdi. Yeni o, intihar etmek istedi.
-Mehseti güclü qadındı ona göre inanmaq istemirem amma yaşananlar onu gösterir.
Artıq burda bir işim qalmamışdı, ayağa qalxıb üzümü Azad beye tutdum.
-Men getmeliyem... Ona yaxşı baxın.
-Bacımın heyatını size borcluyam çox sağolun.
Başımı yelleyib çıxışa doğru ireliledim. Yanağımda hiss etdiyim istilik ile üzüme toxundum. Men ağlayırdım.... Bir bu çatmırdı. Telesik yanağımı qurulayıb xestexanadan ayrıldım.
Mehseti.
Gözlerimi açıb harada olduğumu derk etmeye ve yaşadıqlarımı xatırlamağa çalışırdım.

<< 1 ... 4 5 [6] 7 8 ... 10 >>