Beyaz divarlar insanı vahimelendirirdi. Başımı yana çevirib oturacaqda mürgüleyen qardaşımı gördüyümde yuxuda olduğumu zenn etdim. Gözlerimi qırpışdıraraq qarşımda oturanın qardaşım olduğundan emin olmaq isteyirdim. O idi..... Qardaşım idi.....
-Qaqaş.
Sesim zorla çıxırdı. Gözlerini açıb gülümsedi. 4 ildi hesret idim o gülüşe... Qardaşım yaxınlaşıb yanaqlarımı quruladıqdan sonra meni bağrına
basdı. Halsız olmağıma baxmayaraq içimde yığılıb qalan hesret serbest qalmışdı. Qollarımla qardaşımın belini qucaqlayıb hönkürür, bağıra bağıra ağlayırdım. 4 il ondan uzaq neler yaşamışdım, ne çox canım yanmışdı amma dayanmışdım. İndi arxam dayağım olan tek insanın qollarında bu yükden qurtulmağa çalışırdım. Onun saçlarımı öpüb "ağlama" demesi, eksine hönkürmemi şiddetlendirirdi. Qardaşımın yanımda olmasının verdiyi rahatlıqla içimi boşaldırdım. Meni bura kim getirib? Bura haradır? Qardaşımın nece xeberi olub? Bunların heç birini düşünmürdüm sadece qardaşıma qısılıb ağlayırdım. Neçe deqiqe ötmüşdü bilmirem, tamam halsızlaşıb yene yuxuya dalmışdım.
Oyandığımda qaranlıq düşmüşdü. Boylanıb heç kimi görmediyim zaman qardaşımın burda olmasının yuxu olduğunu zenn etdim ve yene göz yaşlarına boğuldum. Bu sırada qapı açılmış ve qardaşım üzünde ki, geniş tebessümle otağa daxil olmuşdu. Yaxınlaşıb çarpayının küncünde otutub elimi tutdu. Dayana bilmeyib yerimde dikelerek tekrar sarıldım. Qardaşım meni özüne sıxıb dillendi.
-Ah Qaram, ah qara gözlü bacım. Bunu niye etdin özüne? Meni heçmi düşünmedin? Özünü öldürecek qedermi aciz idin?
Başımı qaldırıb teeccüb dolu gözlerimi qardaşıma zilledim.
-Ne danışırsan? Ne öldürmesi? Men özümü niye öldürüm?
-Nece yeni? Seni intihar etmek istemedinmi?
-Tebii ki, yox. Bu haradan çıxdı?
-Bes ora niye getdin üstelik dermanlı olduğunu bile bile?
-Şefiqe ananın bacısının telefon nömresi orda idi, onu götürmeye getmişdim sonra içeriden ses geldi, tez çıxmağa çalışırdım amma nedense yubandım. Sonra da başım gicellendi huşumu itirdim.
-Çox şükür,

<< 1 ... 5 6 [7] 8 9 10 >>