inan bu fikir meni mehv edirdi.
-Meni bura kim getirib?
-Qabil.
-Ne? Nece?
-O gece seni teqib edib.
-Qaqaş..... Şey..... Qabil..... Men.
-Men her şeyi bilirem canım. Qabil anlatdı mene.
-O, hanı?
-Getdi.
Niye üzülürdümki bunu men özüm istemişdim. Ona qarşıma çıxma sözünü men özüm demişdim amma bunun meni bu derece dağıdıb perişan ede bileceyini düşünmemişdim. Canımdan bir parça qopmuş, hemde o qopan parçanı dırnaqla dide dide qoparmışdılar sanki. O, getmişdi... Onu itirmişdim. Qelbimdeki sızıltı ile yaşamağa alışmalı idim...
Günler bir birini evezleyirdi. Xestexanadan çıxdığım günden bu yana bir ay ötmüşdü. Qardşım bir an bele meni tek qoymur, körpe uşaq tek ezizleyirdi. Bu bir ay erzinde Şefiqe anagili axtarmadığım yer qalmamışdı amma tapa bilmirdim sanki heç bu adlı adamlar yoxmuş kimi... Öten günler erzinde işe gedir erken saatlarda dönürdüm. Günümü qardaşımla keçirib hesreti sonlandırmağa çalışırdım. Qabili unutdummu? Tebii ki, yox günbe gün sevgim böyüyür hetta artıq içime sığmırdı. Sözün esl menasında burnumun ucu göyneyirdi. Gözüm her yanda onu axtarsada heç yerde yox idi. Onun menden bu qeder uzaqlaşdığına inana bilmirdim, daha doğrusu inanmaq istemirdim. Bir ay sonra qardaşım daha qala bilmeyib Türkiyeye qayıtdı, mene ne qeder israr etsede işimi yaşadığım şeherimi qoyub gede bilmezdim.
Mehkeme qerarı ile Babekle boşanmışdım. Senedleri qol çekib götürmek üçün mehkemeye getdiyimde Cavid beyle qarşılaşdım. Ne qeder utansamda yaxınlaşıb sualımı ünvanladım.
-Qabil.... O, necedi?
-Yaxşı deye bilmeyecem. Şirketi açdıq amma gelmir daha doğrusu içkiden ayılıb gele bilmir. Deyesen işlemeden batırıq.
Çox pis olmuşdum. Bütün bu olanların sebebkarı men idim, menim üzümden olurdu.
-Men onu göre bilerem?
-Elbette bu gün ad günüdü, otelin restorantında bir neçe dostları topıaşıb qeyd edeceyik. Ayıq halda tapa bilsek Qabilde orda olacaq.
Sağollaşıb ordan uzaqlaşmışdım. Axşam sevdiyim adama Qabile gedecekdim. Men esl axmaq idim niye onu özümden

<< 1 ... 6 7 [8] 9 10 >>