İnsanlara ele gelir ki, bir adam sevgilindise ondan asılıb qalmaq lazımdı, o da eyni şeyi elemelidi, senden asılıb qalmalıdı. Guya onun senden başqa heyatında ömemli bir maraq, mühit, deyer ola bilmez. Biz sevdiklerimizi öz maraqlarına, çevrelerine, dostlarına, hobbilerine, hetta bizim iştirakımız olmayan arzularına bele qısqanırıq.
Gör bu ne qeder anormal haldı. Biz bir adamı sevdiyimizi düşünürük ve eyni zamanda bu sevdiyimiz adamın heç bir özel qerarına, seçimine, isteyine sayğı göstermirik. Eqomuz imkan vermir. Biz onun heyatında "her şey" olmaq "en önemli" olmaq istedikce onun heyatı, rahatlığı, dincliyi, eylencesi, stimulu, deyişikliyi, yenilenmesi üçün vacib olan her şeyden ayırırıq. Neticede onun heyatında gerçekden de bizden başqa heç ne qalmır. Bütünlükde boş olur.
Hevessizleşir. Biz onun heyat eşqini söndürürük.
Biz onun özünü söndürürük.
SEVGİ BU CÜR OLMUR! BU HEÇ BİR HALDA SEVGİ DEYİL. BU, EQONUN SAHİBKARLLQ HİSSİDİ!