Qızı bir meclisde görmüşdü. Çox gözel idi. O gün arxası ile gezen o qeder oğlan var idi… Yaxınlaşdı ona, qırıq-qırıq danışdılar. Meclisin sonunda qızı başqa bir gün qehve içmeye devet etdi. Teeccüblü olsa da, qız qebul etdi. Bir gün sonra kafede eyleşib qehve içirdiler. Ele heyecanlı idi ki, söz tapıb danışa bilmirdi. Qız üçün çox darıxdırıcı gün oldu. «Men artıq gedim» dedi. Genc ofisantı çağırıb, «Mene bir az duz getire bilersiz? Qehveme tökecem» dedi. Yan stoldan adamlar maraqla baxdı. Qız gülümsedi:

— Qehveye duz?!
Genc qıpqırmızı qızardı, amma ofisantın getirdiyi duzu qehvesine tökdü ve içdi. Qız maraqla «Qeribe ağız dadınız var» dedi. Genc neql etdi:

— Uşaq vaxtı biz deniz kenarında yaşayırdıq. Hemişe denizde oynayırdım, üzürdüm. Denizin duzlu suyunun dadı ağzımdan heç getmedi. O dadla böyüdüm men. Bu dadı çox sevirem. Qehveme de duzu ona göre tökürem. Bu dad meni uşaqlığıma aparır, deniz kenarındakı evimizi ve xoşbext ailemi xatırlayıram. Onlar üçün ele darıxıram ki...

Gözleri nemlenmişdi qızın. Bu qeder semimi danışan, ailesini seven, darıxan biri çox ince ruhlu biri olmalı idi… Ev duyğusu olan bir oğlan ...

Qız da öz heyatından danışdı. O, da ailesinden uzaqda yaşayırdı. Çox şirin bir söhbet alınmışdı, gözel başlanğıc olmuşdu… Belece görüşmeye davam etdiler. Günün birinde evlendiler. O günden qız her gün öz elleri ile heyat yoldaşına qehve hazırlayır ve qehvesine 1 qaşıq duz tökürdü. Çünki onun bele sevdiyini bilirdi...
40 ilden sonra genc heyatdan köçdü. Ölümünden sonra qız onun yeni yazılmış bir mektubunu tapdı. Mektubda yazılmışdı:

«Sevgilim, bir denem ...
Meni bağışla. Bütün heyatımızı bir yalan üzerinde qurduğum üçün meni bağışla. Sene heyatım boyu yalnız bir yalan danışdım. Duzlu qehvede… İlk görüşdüyümüz gün, o kafe yadında? O qeder heyecanlı ve gergin idim ki, şeker evezine ağzımdan duz çıxdı. Her kes ve sen baxdığın üçün sözümü deyişdirmeye o qeder utandım ki, yalanla davam etdim. Bu yalanın münasibetimizin başlanğıcı olacağı

[1] 2 >>