Mene gore ibretamiz bir hekayedir..

Bir gün, bir kendlinin eşşeyi quyuya düşer. Adam ne edeceyini düşünerken, heyvan saatlarla anqırar. En sonunda kendli, heyvanın yaşlı olduğunu ve quyunun da onsuz da bağlanması lazım olduğunu düşüner ve eşşeyi çıxartmağa deymeyeceyine qerar verer.
Bütün qonşularını kömeye çağırar. Her biri bir bel götürerek quyuya torpaq atmağa başlarlar. Eşşek ne olduğunu ferq edince, evvel daha berk qışqırmağa başlar. Sonra, her kesin qarışıqlığını görünce, sesini keser. Bir neçe bel torpaq daha atdıqdan sonra, kendli quyuya baxar. Gözlerine inana bilmez. Eşşek, küreyine düşen her bel torpaqla müdhiş bir şey etmekde, torpağı aşağıya silkeleyerek ayaqları ise berkidir ve yuxarı çıxmasına tepe yaradır. Bir müddet sonra, qonşular torpaq atmağa davam edince, her kesin qarışısinda eşşek, quyunun kenarından çöle bir addım atıb, qaçaraq uzaqlaşar.
Heyat üzerinize hemişe torpaq atacaq, her cür pislikle. Quyudan çıxmanın sirri, bu pisliyi silkeleyib bir addım yükselmekdir. Çetinliklerimizin her biri bir addımdır. En derin quyulardan bele qorxmayaraq çıxa bilerik.