Bir nefer geceleri qalxar, Allaha el açıb Ona dua ederdi. Bir gün şeytan ona deyir ki: “Ey Allahı çox anan insan! Bütün gece “Allah” deyib çağırırsan. Heç sene: “Buyur” deyen varmı? Sene cavab veren varmı? Ne vaxta qeder bele dua edeceksen?
Hemin şexsin qelbi qırılır, başını yastığa qoyub yuxuya gedir. Yuxuda ona bele deyirler: “Özüne gel, oyan. Niye dua ve zikri terk etdin? Niye usandın?”
O: “Buyur” deye bir cavabın gelmedi. Qapından qovulmaqdan qorxuram”, -deyir
Ses: “Senin “Allah” demeyin, Onun “Buyur” demesidir. Senin yalvarışın Allahın senin ruhuna ilham vermesi, önünü açmasıdır. Sendeki qorxu, sevgi, ümid Allah lütfünün kemendidir. Senin her “Ya Rebbim!” deyişinin altında Allahın “Buyur” demesi var.
Qafilin, cahilin canı, ruhu bu duadan uzaqdır. Çünki ona “Ya Rebbim!” demeye icaze verilmemişdir. Onun ağzına da, diline de qıfıl vurulub. Müşküle düşende ağlayıb sızlamasın deye Allah ona derd, ağrı, qem, keder vermeyib.
Bunu başa düş ki, Allaha dua etmeye, Onu çağırmağa sebeb olan derd dünya seltenetinden daha yaxşıdır.
Derdsiz dua soyuqdur...