Bir qaranquşun hekayesi…
Bir qaranquş bir adama aşiq olur.
Pencerenin önüne qonub bütün
cesaretini toplayır, tüklerini
qabardır, gözel durduğuna emin
olduqdan sonra kiçik dimdiyi ile
pencereye vurur:
Tık…. Tık…. Tık….
Adam pencereye baxır. İçeride işi
ile meşğuldur. Kimdir onu işinden
aralayan? Balaca bir qaranquş!
Heyecanlı qaranquş derin bir
nefes alaraq dimdiyinden
sözlerini yağdırdı:
– Hey adam! Men seni sevirem.
Niyesini soruşma. Uzun zamandır
seni izleyirem. Danışmağa bu gün
cesaret tapdım. Pencereni aç,
meni içeri al. Birlikde yaşayaq.
Adam hirsle cavab verir:
– Yox daha neler! Sen hardan
geldin? Olmaz. Ola bilmez. Sen bir
quşsan. Heç quş insana aşiq olar?
Qaranquş pert olur. Yene de
ümidini itirmir. Bir müddet sonra
tekrar pencereye gelib
gülümseyerek tekrar şansını
yoxlayır:
– Adam, ay adam. Aç bu
pencereni. Al meni içeri. Seni heç
incitmerem. Bax soyuqlar da
başladı, üşüyürem. Yoxsa isti
ölkelere getmeli olacam. Men
ancaq istide yaşaya bilirem.
Peşman olmazsan. Sen de menim
kimi yalnızsan, yalnızlığını
paylaşaram.
Bu defe adam emelli hirslenir:
– Men yalnızlığımdan
memnunam. Meni rahat burax!
Bu defe qaranquş başını öne eyib
gedir. Bir daha görünmür
pencerede.
Aradan zaman keçir. Adam önce
düşünür, sonra öz-özüne etiraf
edir:
– Hey menim ağılsız başım, ne
qeder axmaqlıq etdim.
Gözlenilmez anda qarşıma çıxan
fürseti elden verdim. İndi bele
tek oturacağıma eylenceli vaxt
keçirerdik birlikde.
Peşman olur amma iş işden
keçib. Yene de öz-özünü
rahatlatmaq üçün deyir: İstiler
başlayanda qaranquşum nece
olsa geler. Men de onu yanıma
alar, maraqlı bir heyat keçirerem.
…. Ve çox uzun müddet istilerin
gelmesini gözleyir. Gözü yollarda
qalır. Yaz gelir, başqa
qaranquşlar gelir, amma … onun
qaranquşu heç görünmür. Yazın
sonuna qeder penceresi açıq
gözleyir,amma nahaq. Qaranquş
yoxdur! Gelen başqa
qaranquşlardan soruşur, gören
olmayıb. Sonunda derdini demek
ve melumat almaq üçün bir
müdrike gedir.

[1] 2 >>