SUSQUNLUĞUM.
Afa. Q
Bölüm 3. Sevimli qonşum.
Seherin ilk işıqları ile yola çıxmışdım. Yol boyu gözümden damlalar süzülsede buna fikir vermeden davam edirdim. Atam gece boyu defelerce zeng vururdu ancaq men açmayıb sms yazmaqla kifayetlenmişdim. Onu ne qeder sevsemde indi danışmaq istemirdim.
İlk defe idi valideyinlerimin tertib etmediyi tetile gedirdim, daha doğrusu qaçırdım. Tural ile bu yolla, müqavilede qebul edilmesi şert olan madde kimi evlendirilmek çox ağır gelmiş, meni evimden didergin salmışdı.
Ayanla danışıb ünvanı deqiqleşdirdikden sonra dayanmadan yoluma davam edirdim. Güneş doğmuş, isti şualarını etrafa yaymışdı çatdığım zaman. Kende az bir mesafe qalmış maşını saxlayıb aşağı enerek uzaqdan izledim bir müddet. Ayan haqlı idi deyesen, bura tam menim istediyim kimi, şeherden uzaq, meşelik ve en esası sessiz idi çünki çox az ev vardı. Bu kentde meni ne gözleyirdi? Ne yaşayacaqdım? Heç bilmirdim... Düşüncelerimden ayrılıb tekrar maşına eyleşerek davam etdim. Evi tapmağım heçde çetin olmamışdı çünki az ev vardı. Maşını saxlayıb boylanmağa başladım bir heyetde yan yana, yerden 5-6 pille yuxarı 2 ev var idi. Ayanın dediyine göre çatısı mavi reng olan, menim qalacağım ev, digeri ise Ayanın emisine aid ve boş ev imiş. Maşından enib ireliye doğru addımlarken ayağım daşa ilişdi. Asfalt yollara alışmış biri idim ve tebii olaraq özümü yere serilmiş halda tapdım. Ağzı üste nece yıxılmışdımsa, çabalayaraq yerden qalxmağa çalışırdım. Bu anda tam qarşımda bir cüt ayaqqabının dayandığnı gördüm.
-Qıvırcıq yerde ne edirsen?
Bu menasız sualı veren herhalda ayaqqabının sahibi idi.
-Hava alıram.
Bucür suala ancaq bele cavab verilerdi.
-Xoş istirahetler.
Ayaqqabılar gedirdi.... Bu adam herhalda kendin delisi idi çünki ağlı başında insan kömek ederdi. Birteher yerden qalxıb çantalarımı götürerek eve daxil oldum. Qapını ilk açdığımda içerideki boşluq, yalnızlıq sanki iliklerime işleyirdi. Çantaları yere qoyub divan ve kresloya serilmiş örtüyü qaldırdım. Divana çöküb

[1] 2 3 ... 6 >>