tez... Aldıqlarını yer... Yerine qoy. Çubuğu tekrar havaya qaldırıb davam etdim.
-Utan... Utmırsan oğurluq etmeye?
Onun teeccüb dolu baxışlarını nezere almasaq susqunluğu meni cesaretlendirmiş olacaqdı ki, sesim titremeden rahatlıqla danışırdım.
-Elin var ayağın var her kes kimi işle qazan. Oğurluq edib haram pulla ne qazanacağını düşünürsen?
Oğlan heç bir söz demeden qapıya yaslanıb qollarını qoynunda birleşdirdi. Men ise susmaq bilmirdim.
-Ne oldu? Ne baxırsan? Belke sehv deyirem?
-Ne çox danışdın, beynim getdi.
Bezgin şekilde dillenib mene teref addımlamağa başladı.
-Oğru ele danışdı doğrunun bağrı yarıldı. Dur orda... Gelme... Bax vuracam.
Desem de o, yaxınlaşıb rahat şekilde elimden çubuğu aldı. Adamın reaksiyasını gören olsa çubuğu heç tutmadığımı zenn ederdi, oysa ki, çox berk tutmuşdum.
-Birncisi qıvırcıq, oğrunu elindeki çubuqla tutacağını düşünecek qeder axmaq olmadığını düşünürem. İkincisi oğru olsam gece gelerdim, niye gündüz gelim?
Haqlı idi... Ona görede ne deyeceyimi bilmeden susub qalmışdım. Gözlerimi sağa sola herleyib çıxış yolu axtarırdım.
-Belke sen özün oğrusan?
Eşitdiyim sualla gözlerim az qalırdı yuvalarından çıxsın.
-Sen ne dediyinin ferqindesen? Men oğru deyilem hem oğru olsam niye gündüz gelim, deliyem?
-Mende onu deyirdim.
Dediyimin indi ferqine varmışdım ve utancımdan ölmek üzere idim. O, ise bu halımdan zövq alırmışcasına üzüne getdikce genişlenen, özünden razı bir gülüş yerleşdirdi.
-Men... Ev boş... Heç kim yaşamır...
Ne demek istediyimi heç cüre başa sala bilmir, kekeleyirdim.
-Boş idi, bir ay evvele kimi.... Bu arada adım Mahir.
-Esma.
Adımı deyib qaçaraq pilleleri endim. Arxama baxmağı düşünmürdüm çünki çox pert olmuşdum hetta ac olduğumu bele unutmuşdum. Qaçaraq eve qalxdım ve bir başa yatağa uzanıb yorğanı başıma çekdim. Uşaqlığımdan qalma adet idi, yorğanın altında gizlenmek. Bu yolla her şeyden ve her kesden qaça bildiyime inanırdım. Saatlar ireliledikce aclıq dözülmez hal alırdı. Ayağa qalxıb evin içinde

<< 1 2 [3] 4 5 6 >>