meni incitmişdi.
-Çox sağol.
Sadece başımı yellemekle yetindim, onu eşitmek bele istemirdim. İti addımlarla eve qalxıb qapını bağladım.
-Axmaq sen kim olursan... Geyimime qarışacaq son insan bele deyilsen... Kendin delisi... Kütbeyin.
Deyine deyine otaqda var gel edirdim ancaq heç cüre sakitleşe bilmirdim. Erzaqları soyuducuya yerleşdirib divana oturdum ve dünenden bağlı olan telefonumu açdım. Atamdan elece de anamdan sayısız zengleri görmeyim bir növ şok keçirmeyime sebeb oldu. Ailem üçün çox darıxmışdım.
-Ana.
-Esma qızım haralardasan sen, çox narahat olduq telefonunda bağlıdı.
-Ana ele danışdın ele bil bir aydı yoxam.
-İçime sinmemişdi gedişin, telefonuna zeng çatmayanda da lap narahat oldum.
-Narahat olma ana her şey yaxşıdı.
-Hardasan indi?
-Men?
-He sen.
-Şey... Men... Türkiyede.
-Yaxşı qızım. Telefonunu açıq saxla.
-Baş üste ana.
Yalana el atmışdım... Eslinde buna mecbur idim çünki ailemi tanıyırdım menim Azerbaycanda olduğumu bilseydiler eve döndürmek üçün ellerinden geleni edecekdiler yada, böyük ehtimal Sahili yanıma gönderecediler. Anamla sağollaşdıqdan sonra, şirkete zeng vurdum.
-Buyurun Esma xanım.
-Günay şirketde veziyyet necedi?
-Her şey tapşırığnıza uyğun davam edir Esma xanım.
-Bes Qemzenin anası elaqe yaratdımı?
Onlarla niye bu qeder maraqlandığımı heç cüre anlaya bilmirdim amma gördüyüm günden beri Qemze bir an bele ağlımdan çıxmırdı.
-Beli zeng vurmuşdu, tapşırığınız üzere özüm maraqlandım. Bu günden etibaren uşaq baxçasında xadime olaraq işe başladı.
-Aydındı Günay sağol.
Danışığı sonlandırdıqdan sonra ayağa qalxıb metbexe keçdim. Ne bişireceyimi bilmirdim çünki yemek bişirmeyi bilmirdim. Çox düşünmeyib makaron, yanında salat hazırlamağa başladım. Yemekler hazır olduqdan sonra eyvanda süfreni qurub hazırladıqlarımı düzdüm. Temiz havada iştahla yemek yeyerken yan evden mene baxıb gülümseyen Mahiri gördüm.
-Yavaş ye boğularsan.
-Narahat olma.
Helede esebi idim... Eslinde onun sözü meni niye bu qeder incitmişdi

<< 1 2 [3] 4 5 6 >>